یکی از نامهای قیامت، روز «نشر» است؛ زیرا نامه های رفتار انسان در آن روز باز و گشوده می شود: («وإذا الصُّحف نُشِرت»)[۱]
نامهٴ اعمال انسان در این جهان در لفافه و پیچیده است، اما در معاد منتشر می شود. در دنیا کسی از آن خبر ندارد و حتّی برخی اعمال گذشته انسان برای خودش نیز مستور است. از اینرو با دیدن آن در معاد با شگفتی خواهد گفت: چه نامه ای؟ هر خُرد و کلانی را در آن شمرده و به حساب آورده اند حتّی شوخی و جدّی به نگارش آمده و گناهان کوچک و بزرگ در آن ثبت شده است. به او فرمان می رسد نامه اعمالت را بخوان: («و کلّ إنسان ألزمناه طائره فی عنقه و نخرج له یوم القیمه کتاباً یلقیهُ منشوراً ٭ إقرأْ کتابک کفی بنفسکَ الیوم علیک حسیباً») [۲] ما مقدّرات و فرآیند کردار نیک و بد هر انسانی را طوق گردن او ساختیم و روز قیامت کتابی برای او بیرون آوریم، در حالی که آن نامه چنان باز باشد که همهٴ اوراق آن را یک مرتبه ملاحظه کند. تو خود کتاب اعمالت را بخوان که تو خود تنها برای حساب رسی خویش کافی هستی.
قرآن می فرماید: آنان که نامه هایشان به دست راستشان داده شود نامه های خود را می خوانند و به دیگران نیز می گویند؛ بیایید نامه های مرا بخوانید.[۳] امّا کسانی که نامهٴ اعمالشان به دست چپ و از پشت سر به آنان واگذار گردد، می گویند؛ ای کاش این کتاب به دست من داده نمی شد.[۴]
پی نوشت:
[۱] تکویر، ۱۰٫
[۲] اسراء، ۱۳-۱۴٫
[۳] اسراء، ۷۱٫ حاقه، ۱۹٫
[۴] حاقه، ۲۵٫
تفسیر موضوعی، ج ۴، ص۳۶۹٫
