امام رضا علیه السلام می فرمایند: احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی . دوست داشتنی ترن برادرانم نزد من، کسی است که عیب های مرا به من هدیه کند.
چون در مهربانی افراط داریم:
بسیار اتفاق می افتد که در مقابل خطا کار به خاطر محبتی که به او داریم، امر به معروف و نهی از منکر را ترک کرده و سکوت می کنیم. این دوستی نیست بلکه از بدترین انواع دشمنی است. تصور کنید که دو کودک هم سن و سال و همبازی که با هم در یک کلاس درس مشغول تحصیل هستند و یکی از آن دو درس خوان و دیگری سست و تنبل است. حال این دو در جلسه امتحان با سوالات درسی مواجه شده اند که برای یکی آسان و برای دیگری وحشتناک می نماید، در این حین اگر دانش آموز تنبل دست به سوی همبازی خویش دراز کرده و از او کمک بخواهد، حال اگر آن دانش آموز دیگری به او کمک کند، آیا به او خدمت کرده است یا اینکه خیانتی به درازای عمر او انجام داده است؟ مسلم است که هیچ عاقلی این کار را خدمت نمی داند هرچند اقتضای محبت و دوستی بین آن دو اقتضا می کند که دانش آموز درس خوان به دوست خود کمک کند.
می توان همین مسئله را در منزل نیز لحاظ کرد؛ مادران معمولا به دلیل خلقت و طبیعت عاطفی شدیدی که دارند، طاقت نمی آورند که فرزندانشان در خانه و خارج آن، به سختی بیافتند، لذا بیشتر مواقع به کمک آنان شتافته و به خیال خود به آنان خدمت می کنند غافل از اینکه آنان در حقیقت به جای کمک به فرزند، یک فرصت بسیار مغتنم یادگیری را از فرزندشان دریغ کرده اند.
امام رضا علیه السلام می فرمایند: احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی . دوست داشتنی ترن برادرانم نزد من، کسی است که عیب های مرا به من هدیه کند.
منبع:http://salehintehran.ir/
