عبدالله بن زبیر
ابوبکر ، عبدالله بن زبیر بن عوام قرشی اسدی ، که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) او را به کنیه ی جدش ، ابوبکر خواند . او صحابی برجسته و معروف و از فقیهان و دلیر مردان به شمار می رفت .
عبدالله بن زبیر همراه عبدالله بن ابی سرح برای جنگ رهسپار افریقا شد و جرجیس ، فرمانده سپاه روم را کشت . مادرش ، اسماء دختر ابوبکر است که هنگام بارداری به مدینه هجرت کرد و عبدالله را در آن شهر به دنیا آورد . بنابراین ، او نخستین مولود از مهاجرین در مدینه بود .
عبدالله پس از مرگ یزید بن معاویه در سال 64ق ادعای خلافت کرد . مردم مصر ، حجاز ، یمن ، خراسان و عراق با او بیعت کردند به جز مردم شام که با مروان بن حکم دست بیعت دادند . عبدالله بن زبیر ، مدینه را پایگاه خلافت خویش قرار داد و خلیفه بود تا اینکه عبدالملک بن مروان عهده دار خلافت شد . در این زمان ، عبدالملک سپاهی به سرداری حجاج بن یوسف ثقفی به سوی او فرستاد . عبدالله از مدینه به مکه رفت و در آن جا جنگی میان وی و حجاج در گرفت که به کشته شدن عبدالله انجامید .
در دوران خلافت عبدالله بن زبیر ، مختار ثقفی در عراق قیام کرد و عبدالله برادرش ، مصعب را برای جنگ با مختار تجهیز نمود . مصعب بر مختار چیره شد و او و یارانش را به قتل رسانید.
