بازگشت به صفحه اصلی دانشنامه»»»
برخاستن هنگام شنيدن لقب قائم
يکي از وظايف عاشقان و شيفتگان حضرت ولي عصرعليه السلام ، آن است که چون به ياد او ميافتند و يا نام آن حضرت را ميشنوند، نسبت به ايشان اظهار ارادت نموده، قيام کنند و از جاي خود به پا خيزند.
از امام صادقعليه السلام سؤال شد: چرا به هنگام شنيدن نام «قائم» بايد برخيزيم؟ فرمود: «براي آن حضرت غيبت طولانياي هست و اين لقب يادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتي که به دوستانش دارد به هر کس که حضرتش را با اين لقب ياد کند، نگاه محبتآميز ميکند. از تجليل و تعظيم آن حضرت است که هر بنده خاضعي در مقابل صاحب عصر خود – هنگامي که مولاي بزرگوارش به سوي او بنگرد – از جاي برخيزد. پس بايد برخيزد و تعجيل در امر فرج مولايش را از خداوند مسألت نمايد». (1).
علاوه بر حکمت ذکر شده، حکمت اجتماعي و عمل گرايانه آن نيز نبايد مورد غفلت قرار گيرد. آمادگي افراد در هر آن، براي «قيام» و مبارزه و جهاد در راه تحکيم عدالت جهاني و حفظ حقوق انسانها، اهميتي بسزا دارد. شيعه منتظر – بلکه هر مسلمان – در عصر غيبت، بايد همواره داراي چنين هدفي باشد و در راه تحقّق آن به طرق گوناگون بکوشد و تا آنجا اين آمادگي را داشته باشد و ابراز دارد که هرگاه نام پيشواي قيام (قائم) ذکر ميشود، به پا خيزد و آمادگي همه جانبه خويش را نشان دهد. همچنين اين آمادگي را هميشه به خود و ديگران تلقين و در خود و ديگران تحکيم کند. (2).
(1). منتخب الاثر، ص 640، ح 4.
(2). حکيمي، محمدرضا، خورشيد مغرب، ص 264 و263.
