بازگشت به صفحه اصلی دانشنامه»»»
باقريه
«باقريه»، به گروهي از شيعيان که معتقد به رجعت امام محمدباقرعليه السلام بودند، گفته ميشود. آنان رشته «امامت» را از حضرت علي بن ابيطالبعليه السلام به نواده او امام محمدبن علي بن الحسينعليه السلام معروف به باقرعليه السلام کشانيده و او را «مهدي منتظر» ميدانستند. از نظر آنان جابربن عبدالله انصاري روايتکرده که رسول خدا به او فرموده است: «انک سَتُدرِکُ رَجُلاً مِنْ اَهْلِ بَيْتي اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ يُکَنَّي اَبا جَعْفَرٍ فَاقْرَئهُ مِني السَّلام» (1)؛ «همانا تو او را خواهي ديد و چون او را ديدي سلام مرا به وي برسان».
جابر آخرين کس، از اصحاب پيغمبرصلي الله عليه وآله بود که در سن پيري و نابينايي در گذشت. وي به دنبال حضرت امام محمدباقرعليه السلام – که در آن وقت کودک بود – در کوچههاي مدينه ميگشت و ميگفت: «يا باقر! متي القاک»؛ يعني، اي باقر! من کي تو را ديدار خواهم کرد؟
روزي دريکيازکوچههاي مدينه، به آن حضرت برخورد و او را به سينه خود چسبانيد. سر و دستش را بوسيد و گفت: «يابني! جَدُکَ رَسُولُ اللّهِ يَقْرَئُکَ السَّلام» (2)؛ يعني، اي فرزند من! جد تو رسولاللَّه به تو سلام ميرساند. گويند: در همان شب پس از ديدار آن حضرت، جابر در گذشت.
«باقريه» گويند: از آنجايي که جابر مأمور رسانيدن سلام از طرف جدّش به وي بود، پس آن حضرت «مهدي منتظر» است. (3) و البته اين استدلالي بسيار سست و واهي است.
(1). شيخ کليني، الکافي، ج 1، ص 304.
(2). ر.ک: بحارالانوار، ج 68، ص 185.
(3). فرهنگ فرق اسلامي، ص 96.
