علی علیه السلام از زبان بیگانگان

علاقه مردم ایران به مولا علی علیه السلام از زبان اندیشمندان غربی
کسانی که آشنایی با حدیث و تاریخ داشته باشند می‌دانند که جریان غدیر خم از مسلم‌ترین و با شکوه ترین فرازهای تاریخ اسلام است که نه تکرار می‌گردد و نه می‌توان ساختار آن را تغییر و یا با جا به جایی عوامل، آن را شکل و صورت دیگری داد.

هر دو مذهب شیعه و تسنن در مورد (من کنت مولاه فهذا علی مولا) باور و یقین قلبی دارند . از این رو سیاحان خارجی که در دوره قاجاریه به ایران سفر کرده اند، در مورد جایگاه حضرت علی (ع) هرچه را که دیده اند و شنیده‌اند را به رشته تحریر در آورده اند، که با مطالعه این موارد عظمت روز غدیر بیشتر نمایان می‌شود.

فیلسوف فرانسوی در کتاب خود می نویسد: « ایرانیان از صدر اسلام به حضرت علی (ع) و خاندان ایشان علاقه ی زیاد و بی شماری داشتند و علت این علاقه به واسطه محبتی بود که آن حضرت نسبت به ایرانیان روا داشته است.» (گوبینو ، سه سال در ایران ، ص ۶۹٫)

تا جایی که سیاح بلژیکی در مورد این وابستگی و علاقه شدید مردم ایران به حضرت علی (ع) در کتاب خود نقل می کند: «دو خصیصه ی برجسته و مشخصه ی این ملت عبارت است از خاطره ی فراموش نشدنی افتخارات باستانی و افسانه های حماسی و قهرمانی ایران، کهن ترین و بی کم و کاست ترین مملکت جهان ، و علاقه و وابستگی عجیب و بیش اندازه مردم به یادبود حضرت علی و امامان.» (اورسل ، ص ۳۲۹٫ )

این سیاح در جای دیگر از سفرنامه اش یادآور می شود که :« دربین ایرانیان نقلی معروف است ولی مدرکی در دست نیست که حضرت علی (ع) زبان فارسی را خیلی خوب صحبت می کرده و علاقه زیادی به زبان و ادبیات ایران داشته و به علت همین علاقه مندی بود که شهربانو دختر یزد گرد را به ازدواج پسر خود در آورده است .» (اورسل ص ۷۰)

این دلبستگی به حضرت علی (ع) به طوری چشمگیر و مشهود بوده است که پزشک اتریشی تبار دارالفنون به این مهم اذعان داشته که در تمام خانه ها و حتی مردم تهی دست تصویر آن امام را برروی چوب کنده کاری کرده و در دیوار خانه نصب کرده اند. (پولاک، ص ۲۲۲٫)

درمورد واقعه غدیر خم و جانشینی حضرت علی(ع) تمامی سیاحان ، شکوه و عظمت این روز تاریخی را در کتابهای خود نقل کرده اند و سفیر آلمان دردوره ناصرالدین شاه در کتاب خود بیان می کند: « در ایران عیدی است به نام غدیر ، روزی است که حضرت محمد (ص) پیغمبر اسلام حضرت علی (ع) را در محلی به نام غدیر خم به جانشینی خود و خلافت برگزیده است و ایرانیان به طور مفصل این روز راجشن می گیرند.» (بروگش، سفری به دربار سلطان صاحبقران، ج۱،ص ۲۱۹)

این نشان دهنده این است که استمرار یک مکتب در خط اصیل خود و دور ماندن از انحرافات، باید شناخت و تبعیت از رهبر واقعی آن مکتب داشته باشند ، و این است فلسفه غدیر و رمزهایی که دارد. امروز تبیین این مساله با تمام اهمیتش در رابطه با اسلام و انقلاب عزیزمان برای تاریخ و جامعه امروز ضرورت دارد ، ولایت فقیه بی تردید استمرار غدیر و ضامن بقای حکومت اسلامی و دستاوردهای انقلاب می باشد، که باید به قول آن پیر فرزانه پشتیبان ولایت فقیه باشیم تا به مملکت آسیب نرسد.

مدح و ستایش امیر المومنین علی علیه اسلام از زبان اندیشمندان غیر مسلمان
حضرت علی (علیه السلام) شخصیتی بزرگ و بی بدیل است که در طول تاریخ همواره مورد مدح و ستایش بزرگان قرار گرفته و حتی کسانی که به امامت علی (علیه السلام) باور ندارند نیز ، او را در نوع خود یگانه و بی نظیر می دانند؛ مطلبی که پیش رو دارید نمونه‌ای است از گفتار اندیشمندان غیر مسلمان درباره علی (علیه السلام) … :

“جبران خلیل جبران” که از علمای بزرگ مسیحیت، مرد هنر و صاحب ذوق بدیعی است لب به ستایش علی گشوده و چنین می گوید: “به عقیده من علی بن ابیطالب (پس از پیامبر) نخستین مرد از قوم عرب است که وجودش، همه فضائل کامل بودن را در قوم خویش دمید و آهنگ آن را به گوش مردمی رسانید که پیش از آن مانند آن را نشنیده بودند و در بین تاریکی‌های جاهلیت از روش روشن او متحیر ماندند؛ پس کسی که طریق علی را پسندید به فطرت سلیم بازگشت و آن که از باب خصومت وارد شد جاهیلت را ترجیح داد.”

جبران معتقد بود که: “دو طایفه شیفته روش علی بودند یکی خردمندان پاکدل و دیگری نیکو سرشتان با ذوق، علی بن ابیطالب شهید عظمت خویش گشت او از دنیا رفت در حالی که نماز بر زبانش جاری و دلش از شوق خدا لبریز بود. مردم عرب، حقیقت مقام او را درک نکردند تا گروهی از مردم کشور همسایه آنها (ایران) برخاسته، این گوهر گرانبها را از سنگ تشخیص داده و او را شناختند.”

جبران اضافه می کند که : “علی (علیه السلام) مانند پیغمبران درگذشت، مقام و شأن او در بصیرت و بینایی چون پیغمبران، مختص شهر ، بلد ، قوم ، زمان و مکان نبوده و شخصیتی بین المللی داشت.”

جبران همیشه نام علی (علیه السلام) را در مجالس خاص و عام به زبان می آورد ، تعظیم می‌کرد و می گفت علی از جهان رفت در حالی که هنوز رسالتش را به کمال، تبلیغ نکرده بود.

“شبلی شمیل” دانشمندی است که در سال ۱۳۳۵ هجری درگذشت ، وی شاگرد برجسته مکتب داروین بود و نخستین کسی است که نظریه “قوه” را در شرق منتشر کرد سپس برخلاف مکتب استاد خود که فردی الهی بود، به انکار مقدسات و جهان ماوراء طبیعت برخاست و تا لحظه مرگ از مکتب مادیگری پیروی نمود.

وی با اصراری که در انکار توحید داشت، در برابر شخصیت علی (علیه السلام) سر تعظیم فرود آورده و در مورد او چنین می‌گوید: “امام و پیشوای انسان‌ها علی بن ابیطالب بزرگ بزرگان و یگانه نسخه‌ای است که با اصل خود «پیامبر(صلی الله علیه و آله)» مطابق است هرگز اهل شرق و غرب، سخنرانی نظیر او در گذشته و حال ندیده است.”

“میخائیل نعیمه” که از دانشمندان مسیحی است در مقدمه‌ای که بر کتاب “صوت العداله الانسانیه” نوشته درباره حضرت علی (علیه السلام) چنین می‌گوید: “پهلوانی امام (علیه السلام) تنها در میدان جنگ نبود بلکه او در روشن‌بینی، پاکدلی، بلاغت، سحر بیان ، اخلاق فاضله ، شور ایمان، بلندی همت ، یاری ستمدیدگان و ناامیدان، متابعت حق و راستی و بالجمله در همه صفات پهلوان بود. اگرچه مدت زیادی از حضور او گذشته، اما هرگاه بخواهیم بنیاد زندگی نیکو و سعادتمندی را بگذاریم باید به روش او رجوع کرده و دستور و نقشه را از او بگیریم.”

“جرج جرداق” مسیحی، نویسنده معروف لبنانی در کتاب “صوت العداله الانسانیه ” درباره علی (علیه السلام) چنین می‌نویسد: ای دنیا چه می‌شد اگر همه نیروهایت را در هم می‌فشردی و دوباره شخصیتی مانند علی با آن عقل، قلب، زبان و شمشیر نمودار می‌کردی؟”

“کارلایل” فیلسوف انگلیسی ، هر گاه به نام علی (علیه السلام) می رسید بزرگی علی چنان او را به وجد می آورد و نیروی عظمت آن حضرت چنان تحریکش می‌کرد که از بحث علمی بیرون می‌شد و بی اختیار شروع به مدیحه سرایی او می‌کرد ، او درباره علی چنین می‌گوید: “ما نمی‌توانیم علی را دوست نداشته باشیم و به وی عشق نورزیم زیرا هر چه خوبی هست که ما آن را دوست داریم همه در علی جمع است. او جوانمرد شریف و بزرگواری بود که دلش سرشار از مهر و عطوفت و دلیری بود، از بشر شجاع‌تر، اما شجاعتش آمیخته با مهر و عطوفت و لطف و احسان بود.

پیش از رحلت خود درباره قاتلش از او نظر خواستند ، فرمود: اگر زنده ماندم خود می‌دانم چه کنم و اگر درگذشتم اختیار با شماست، اگر می‌خواهید او را قصاص کنید یک ضربه بیشتر به او نزنید و اگر عفو کنید به تقوا نزدیکتر است.”

“لامنس” یک کشیش بلژیکی است که در زبان عربی و تاریخ عرب مهارت داشت. او درباره علی (علیه السلام) می‌گوید: “برای عظمت علی این بس که تمام اخبار و تواریخ علمی اسلامی از او سرچشمه می‌گیرد. او حافظه و قوه شگفت انگیزی داشت. علمای اسلام از مخالف و موافق، از دوست و دشمن مفتخرند که گفتار خود را به علی مستند دارند چه گفتار او حجیت قطعی داشت، او باب مدینه علم بود و با روح کلی پیوستگی تام داشت.”

“مادام دیالافوا” ، در مقام تعریف حضرت علی (علیه السلام) چنین می‌نویسد: “احترام علی (علیه السلام) در نزد شیعه به منتهی درجه است و حقاً هم باید این طور باشد زیرا این مرد بزرگ علاوه بر جنگها و فداکاری‌هایی که برای پیشرفت اسلام کرد، در دانش ، فضائل ، عدالت و صفات نیک بی نظیر بود و نسلی پاک و مقدس نیز از خود باقی گذارد. فرزندانش نیز از او پیروی کردند و برای پیشرفت مذهب اسلام مظلومانه تن به شهادت دادند. علی (علیه السلام) کسی است که در قضاوت به منتها درجه عدالت رفتار می‌کرد و در اجرای قوانین الهی اصرار و پافشاری داشت. علی کسی است که اعمال و رفتارش نسبت به مسلمانان منصفانه بود، او کسی است که تهدید و نویدش قطعی بود. “

“مادام دیالافوا ” در ادامه این بحث می گوید:” چشمان من گریه کنید، اشک‌های خود را با آه و ناله من مخلوط نمایید و برای اولاد پیامبر که مظلومانه شهید شدند، عزاداری کنید.”

“پطروشفسکی” استاد دانشگاه لنینگراد می‌گوید: “علی (علیه السلام) تا سرحد شور و عشق پای بند دین، صادق و راستگو بود… و مقام صفات اولیاءالله در وجودش جمع بود.”

امین نخله یکی از دانشمندان مسیحی در خصوص اوج تأثیر کلام علی می نویسد: هر گاه کسی بخواهد بیماری روح وروان خود را درمان کند، باید به گفتار امام علی در نهج البلاغه روی آورد و راه و روش زندگی را در پرتو این کتاب ارزشمند بیاموزد.

بارون کاردایفو دانشمند فرانسوی می نویسد: علی مولود حوادث نبود، بلکه حوادث را او به وجود آورده بود، اعمال او مخلوق فکر وعاطفه و مخیله خود اوست، پهلوانی بود که درعین دلیری ، دلسوز و رقیق القلب، و شهسواری بود که در هنگام رزم آرایی، زاهد از دنیا گذشته بود. به مال و منصب دنیا اعتنایی نداشت و در حقیقت ، جان خود را فدا نمود. روحی بسیار عمیق داشت که ریشه آن ناپیدا بود و در هر جا خوف الهی آن را فرا گرفته بود.