در شماره گذشته از مجموعه مقالات پیش رو، به دورانهایی که پیش از رسیدن امر الهی بر امت منتظر و همچنین کافر میگذرد اشاره نمودیم. در این شماره به عنوان آخرین بخش از مجموعه مقالات «با کشتی نوح تا کشتی حسین(علیه السلام)» به بررسی مستقیم شباهت کشتی نوح با اهل بیت پیامبر و ارتباط آن با امر نهایی ظهور خواهیم پرداخت.
بسم الله الرحمن الرحیم
انس بن مالک از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل مىکند که آن حضرت فرمود: «هنگامى که خداوند خواست قوم حضرت نوح (علیه‌السلام) را نابود کند، به آن حضرت وحى کرد که تخته‌هاى چوب درخت ساج را دو نیم سازد. وقتی این کار را انجام داد، نمىدانست با آنها چه باید بکند. جبرئیل (علیه‌السلام) نازل شد و شکل کشتى را به او نشان داد. او جعبهاى هم با خود آورده بود که یک صد و بیست و نه هزار میخ در آن بود. حضرت نوح میخ ها را به تخته‌ها کوبید تا پنج میخ باقى ماند. به یکى از آنها دست زد. در کف دستش درخشید و نورى (از آن) بیرون آمد؛ چنان که ستارهاى پر نور در آسمان نور افشانى کند. نوح (علیه‌السلام) تعجّب کرد. خداوند آن میخ را به سخن واداشت و به زبان فصیح و گویا گفت: نام حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله)، گرامىترین پیامبران، بر من است.
جبرئیل بر نوح فرود آمد. نوح از او پرسید: این چه میخى است که تاکنون مانند آن را ندیدهام؟ گفت: این میخ به نام بهترین مخلوق خداوند، حضرت محمّد بن عبد اللّه (صلی الله علیه و آله) است. آن را بر سمت راست جلوى کشتى بگذار. بعد دستش را به میخ دوّم زد؛ آن هم درخشید و پرتو افشاند. نوح به جبرئیل گفت: این چه میخى است؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام برادر و پسر عمویش، علىّ بن ابى طالب (علیه‌السلام) است؛ آن را در جلوى کشتى، سمت چپ بکوب. بعد به میخ سوم دست زد؛ شکوفا شد و درخشید و نور داد. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت فاطمه (سلام الله علیها) است؛ آن را کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب.
دست بُرد و میخ چهارم را گرفت؛ آن هم روشنى داد و پرتو افشاند. جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت امام حسن (علیه‌السلام) است؛ آن را در کنار میخى که به نام پدرش بود بکوب. سپس دستش را به میخ پنجم زد. از آن هم فروغى برخاست و نور افشاند و گریست. نوح گفت: جبرئیل، این گریه و زارى چیست؟ جبرئیل گفت: این میخ به نام حضرت حسین بن على (علیه‌السلام)، سرور شهیدان است؛ آن را در کنار میخى که به نام برادرش بود، بکوب. سپس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آیه شریفه«وَ حَمَلْناهُ عَلى ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ»را خواند (۱) و فرمود: الواح، چوب‌هاى کشتى و ما، میخ هاى آن بودیم و اگر ما نبودیم کشتى مسافرانش را حرکت نمىداد”.(۲)»
قرآن در مورد کشتی نوح می‌فرماید:
فَأَنجَیْنَاهُ وَأَصْحَابَ السَّفِینَهِ وَجَعَلْنَاهَا آیَهً لِّلْعَالَمِینَ(۳)
آنگاه او(نوح) و کشتی‌نشینان را نجات دادیم و آن را آیت و مایه عبرت جهانیان گرداندیم.
مشخص شدن آثار کشتی نوح در دوران کنونی، تاییدی بر آیه فوق است و احادیث پیامبر مبنی بر کشتی نجات بودن اهل بیت و حضرت اباعبدالله الحسین را بیش از پیش آشکار می کند.
در میان آثار کشف شده از کشتی نوح، لوحی که تصویر آن به صورت زیر بودهاست کشف گردید.
این هیئت پس از ۸ ماه تحقیق و مطالعه و مقایسه حروف آن با نمونه سائر خطوط و کلمات قدیم متّفقاً گزارش زیر را در اختیار باستان شناسی شوروی گذاشت:
۱ ـ این لوح مخطوط چوبی از جنس همان پاره تخته‌های مربوط به کاوش‌های قبلی و کُلا متعلّق به کشتی نوح بوده است؛ منتهی لوح مزبور مثل سایر تخته‌ها آنقدرها پوسیده نشده، و طوری سالم مانده که خواندن خطهای آن به آسانی امکان پذیر می‌باشد.
۲ ـ حروف و کلمات این عبارات به لغت سامانی یا سامی است که در حقیقت اُمّ اللغات (ریشه لغات) و به سام بن نوح منسوب می‌باشد.
۳ ـ معنای این حروف و کلمات بدین شرح است:
«ای خدای من! و ای یاور من! به رحمت و کرمت مرا یاری نما! و به پاس خاطر این نفوس مقدّسه:
مُحمّد
إیلیا (علی)
شَبَر (حَسَن)
شُبَیْر (حُسَین)
فاطِمَه
آنان که همه بزرگان و گرامی‌اند
جهان به برکت آنها برپاست.
به احترام نام آنها مرا یاری کن!
تنها تویی که میتوانی مرا به راه راست هدایت کنی!»
باید گفت همانگونه که نام مقدس اهل بیت، مایه‌ی نجات کشتی نوح و سوارگان بر آن در زمان عذاب الهی شد، وجود این ذوات مقدسه در تمامی دورانها مخصوصا در عصر غیبت که فتنهها فراوان میگردد، نجات دهنده پیروان و شیعیان آنها، از تلاطمها و فتنههای آخرالزمان است و آنها را به ساحل امن و آرامش ظهور میرساند.
نکته دیگری که ذکر آن لازم به نظر میرسد این است که همانگونه که در زمان حضرت نوح فوران تنور نشانه قطعی رسیدن امر الهی بودهاست، امروزه نیز برخی موارد از نشانه‌های قطعی ظهور است.
به عنوان نمونه از ویژگیهای حکومت نهایی امام زمان این است که در آن دوره مردم به راحتی دست در جیب یکدیگر می کنند و به اجبار به هم غذا تعارف می کنند؛ این نشانهها امروزه در راهپیمایی اربعین امام حسین دیده میشود و این راهپیمایی گویا همان فوران تنور و از نشانه‌های ظهور است و اثری از آن طوفان رخ مینماید. هرچه جبهه باطل بیشتر به فعالیت میپردازد جبهه حق نیز به صورت جدیتر رخ مینماید.
جهانی شدن حسین بن علی، شرط نهایی ظهور فرزند ایشان است؛ زیرا امام زمان خود را با امام حسین معرفی مینمایند و این بدین معناست که در آن زمان، تمامی مردم جهان حسین (علیه السلام) را میشناسند. در انجیل متی آمده است آنگاه علامت پسر انسان در آسمان پدید گردد، ودر آن وقت جمیع طوایف زمین سینه زنی کنند و پسر انسان را ببینند که بر ابرهای آسمان با قوّت وجلال عظیم می‌آید و در روایات اسلامی آمدهاست از نشانه‌های ظهور پرچم‌های سیاه خراسان است؛ این همان پرچم‌هایی است که اربعین حسینی، از سوی ایران، به سمت کربلا به حرکت و اهتزاز در می‌آید.
باید گفت اربعین و جهانی شدن حسین بن علی (علیه السلام)، تجلی ظهور حضرت بقیه الله الاعظم (عج) می‌باشد که انشاءالله نزدیک می‌باشد.
پایان
منبع:مصاف
پینوشت:
۱٫ قمر، آیه‌ی ۱۳
۲٫ سید ابن طاوس، الامان من أخطار الاسفار و الازمان، ص ۱۱۸ و ۱۱۹، آل البیت، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۱۱، ص ۳۲۸، مؤسسه الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ق؛ عبقات الانوار فی أمامه الائمه الاطهار، ج ۲۳، ص ۱۰۸۱٫
۳٫ عنکبوت، آیه‌ی ۱۵
