به مناسبت شهادت مصطفی چمران

شهید بزرگوار دکتر مصطفی چمران مجاهدی است که تحصیل وزندگی در بهترین دانشگاهها و نقاط دنیا را رها کرد و مجاهدانه پای در راهی نهاد که نمی دانست نهایت آن چه خواهدبود اما باید به وظیفه اش عمل می کرد .

اوکه به اسلام مجاهدانه و استکبار ستیز اعتقاد عملی داشت مبارزه علیه رژیم غاصب صهیونیستی را بهترین نوع مبارزه دانست و با سفر مخفیانه به مصر در سالهای میانی عمرش آموزش های سنگین و سخت نبرد های چریکی را دید. با حضور امام موسی صدر در لبنان، جنوب لبنان را به عنوان پایگاه مبارزاتی خود برگزید، او که مبارزه و مجاهدت را در مرز های ملیتی محدود نمی کرد، برای همراهی امام موسی صدر به لبنان رفت و با پیروزی انقلاب اسلامی و فقدان امام موسی صدر به ایران بازگشت.

آموزش اولین گروهها از پاسداران در سعد آباد، حضور در حماسه پاوه، تصدی وزارت دفاع، نمایندگی مجلس، نمایندگی حضرت امام راحل(ره) در شورای عالی دفاع، تشکیل ستاد جنگ های نامنظم و به صحنه آوردن و سازماندهی نیروهای مردمی در جنگ، ایجاد واحد مهندسی-رزمی در سوسنگرد و… از جمله کارهایی بود که او به انجام رسانید. همواره دغدغه او ودیگر یار همراهش آیت الله العظمی خامنه ای ایجاد وحدت و هماهنگی میان نیروهای ارتش، سپاه و نیروهای مردمی حاضر در جبهه ها بود. او یکی از اصلی ترین عناصر سازماندهی نیروهای مردمی و ورود بسیج به عرصه دفاع مقدس بود.

در دوران فرماندهی کل قوای بنی صدر،سخت ترین دوران زندگی او رقم می خورد. او اعتقادی به سپاه و نیروی مردمی ندارد. اما شهید چمران که از ابتدای انقلاب اسلامی با همراهی همین نیروهای مردمی و پاسداران بی تجربه حماسه هایی را در کردستان رقم زده بود با نظر بنی صدر مخالف است؛ او که اصولا یک چریک باتجربه هم شده است و از یک دانش مهندسی سطح بسیار بالا برخوردار است. با وجود اینکه با مدیریت و تدبیرش به همراه سایر نیرو های جبهه جنوب مانع رسید ن عراقی ها به اهواز می شود و کارآیی خود را اثبات می کند، اما مانع بزرگ یعنی بنی صدر هنوز سر راه است.بنی صدر بیست خرداد از فرماندهی کل قوا عزل می¬شود و بلافاصله جبهه¬ها تحرک می گیرند و شهید چمران موفق به آزادی دهلاویه می شود و درست روزی که بنی صدر رأی عدم اعتماد می گیرد، روز آسمانی شدن چمران است…او نمی تواند بیشتر از ده روز دورانی را که امام راحل فرمانده کل قواست ببیند یادش گرامی وراهش پر رهرو باد.

خدایا! تو را شکر می کنم که اشک را آفریدی که عصاره ی حیات انسان است. آن گاه که در آتش عشق می سوزم یا در شدت درد می گدازم، یا در شوق زیبایی و ذوق عرفانی آب می شوم و سراپای وجودم روح می شود، لطف می شود، عشق می شود، سوز می شود و عصاره وجودم به صورت اشک آب می شود و به عنوان زیباترین محصولِ حیات که وجهی به عشق و ذوق دارد و وجهی دیگر به غم و درد به دامان وجودم فرو می چکد. اگر خدای بزرگ از من سندی بطلبد، قلبم را ارائه خواهم داد و اگر محصول عمرم را بطلبد، اشک را تقدیم خواهم کرد.