و من کلام له علیه السلام اقتص فیه ذکر ما کان منه بعد هجره النبی صلی الله علیه و آله و سلم ثم لحاقه به :
فَجَعَلْتُ اءَتْبَعُ مَاءْخَذَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم فَاءَطَأُ ذِکْرَهُ حَتَّى انْتَهَیْتُ إِلَى الْعَرْجِ
قال السید الشریف رضی الله عنه فی کلام طویل قوله علیه السلام :
فاءطاء ذکره من الکلام الذی رمى به إ لى غایتی الا یجاز و الفصاحه اءراد اءنی کنت اءعطى خبره ، ص من بدء خروجی إ لى اءن انتهیت إ لى هذا الموضع ، فکنى عن ذلک بهذه الکنایه العجیبه .
ترجمه :
سخنى از آن حضرت ( علیه السلام )
از حال خود بعد از هجرت پیامبر از مکه و پیوستن به آن حضرت (صلى اللّه علیه و آله و سلم) در مدینه ، حکایت مى کند.راهى را که رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) در پیش گرفته بود، پى گرفتم و به یاد او گام نهادم تا به عرج رسیدم . (در گفتارى دراز).
سخن آن حضرت ((فاطاء ذکره )) از سخنانى است که در نهایت ایجاز ادا شده . مراد این است که از آغاز بیرون شدنم از شهر تا به آن موضع (یعنى عرج ) رسیدم ، از او خبر مى گرفتم و خبر او به من داده مى شد. على ( علیه السلام ) این مطلب را با چنین کنایه عجیبى بیان کرده است .
