و من خطبه له علیه السلام
وَ کانَ مِنِ اقْتِدارِ جَبَرُوتِهِ، وَ بَدِیعِ لَطَائِفِ صَنْعَتِهِ، اءَنْ جَعَلَ مِنْ ماءِ الْبَحْرِ الزَّاخِرِ الْمُتَراکِمِ الْمُتَقاصِفِ یَبَسا جامِدا، ثُمَّ فَطَرَ مِنْهُ اءَطْباقا فَفَتَقَها سَبْعَ سَماواتٍ بَعْدَ ارْتِتاقِها، فَاسْتَمْسَکَتْ بِاءَمْرِهِ وَ قامَتْ عَلَى حَدِّهِ، وَ اءَرْسَى اءَرْضا یَحْمِلُهَا الْاءَخْضَرُ الْمُثْعَنْجِرُ، وَ الْقَمْقامُ الْمُسَخَّرُ، قَدْ ذَلَّ لِاءَمْرِهِ، وَ اءَذْعَنَ لِهَیْبَتِهِ، وَ وَقَفَ الْجارِی مِنْهُ لِخَشْیَتِهِ، وَ جَبَلَ جَلامِیدَها، وَ نُشُوزَ مُتُونِها وَ اءَطْوادِها، فَاءَرْساها فِی مَراسِیها، وَ اءَلْزَمَها قَرارَاتِها، فَمَضَتْ رؤُوسُها فِی الْهَواءِ، وَ رَسَتْ اءُصُولُها فِی الْماءِ فَاءَنْهَدَ جِبالَها عَنْ سُهُولِها، وَ اءَساخَ قَواعِدَها فِی مُتُونِ اءَقْطارِها وَ مَواضِعِ اءَنْصابِها، فَاءَشْهَقَ قِلالَها، وَ اءَطالَ اءَنْشازَها، وَ جَعَلَها لِلْاءَرْضِ عِمادا، وَ اءَرَّزَها فِیها اءَوْتادا، فَسَکَنَتْ عَلَى حَرَکَتِها مِنْ اءَنْ تَمِیدَ بِاءَهْلِها، اءَوْ تَسِیخَ بِحِمْلِها، اءَوْ تَزُولَ عَنْ مَواضِعِها فَسُبْحانَ مَنْ اءَمْسَکَها بَعْدَ مَوَجانِ مِیاهِها، وَ اءَجْمَدَها بَعْدَ رُطُوبَهِ اءَکْنافِها، فَجَعَلَها لِخَلْقِهِ مِهادا، وَ بَسَطَها لَهُمْ فِراشا فَوْقَ بَحْرٍ لُجِّیِّ راکِدٍ لا یَجْرِی وَ قائِمٍ لا یَسْرِی ، تُکَرْکِرُهُ الرِّیَاحُ الْعَواصِفُ، وَ تَمْخُضُهُ الْغَمامُ الذَّوارِفُ إِنَّ فِی ذلِکَ لَعِبْرَهً لِمَنْ یَخْشى .
ترجمه :
خطبه اى از آن حضرت ( علیه السلام )
از آثار عظمتش و بدایع آفرینش شگفت انگیزش ، این است که از آب دریاى لبالب که موجهایش بر یکدیگر مى آمدند و هر موج ، موج دیگرى را مى راند، جایى خشک و جامد پدید آورد و از آن طبقاتى ایجاد کرد و آن طبقات را که بربسته بودند از هم بگشود و هفت آسمان ساخت و آسمانها به فرمان او خود را نگه داشتند و هر یک در آنجا که بایدش برپاى ایستاد. زمین را استوار بیافرید، در حالى که ، آن را دریاى عظیم سبزگون ، که مسخر فرمان اوست ، بر پشت حمل مى کرد. در برابر فرمان او خوار و ذلیل بود و از هیبتش سر به فرمان . آب روان از بیمش بر جاى بایستاد. پس صخره هاى زمین را آفرید و تپه هاى بلند و کوههاى عظیم را پدید آورد و در جاى خود استوار بداشت و مقرر داشت که در جاى خود بمانند. کوهها را در هوا برافراشت و بن آنها در آب فرو برد و آنها را از زمینهاى هموار و پست برکشید و آنها را در اقطار زمین و آن مکانها که برقرار هستند، فرو کرد. و قله ها را برافراشت و بلندیهایش را به اطراف کشانید. و این کوهها را ستونهاى زمین گردانید و چون میخها در زمین فرو کرد. و زمین که جنبان بود آرامش یافت تا ساکنان خود را نلرزاند و بار خود نریزد و از جاى خود به دیگر جاى نشود.
منزه است خداوندى که زمین را پس از تموج آبهایش ثابت نگه داشت و پس از رطوبت اطرافش خشک گردانید و آن را جایگاه آسایش آفریدگان ساخت و آن را برایشان چون فرشى بر روى دریاى ژرف ساکن بگسترد. دریایى که روان نیست و ایستاده است ، نه گردان . بادهاى سخت بر آن مى وزد و مى بردش و بازش مى گرداند.
ابرهاى پر باران بر آن ببارد و به جنبشش آورد. ((در آن براى کسانى که مى ترسند پندى است .(۶۹)
