عشق راهمه جا می توان دید

به نام خداوندبخشنده ومهربان

عشق را همه جا می توان دید:

سوگندبه شبنم هایی که پیش ازبیدارشدن خورشیدبه دنیا می آیند وبه گلهایی
که خوشبوتر ازهمه خاطره های زمین هستند،از عشق گفتن ونوشتن آسان نیست.

عشق،کوچه ای است که آهنگ اشتیاق قلبها رامی توان در آن شنید.
عشق،افقی است آبی که نگاه بارانی عاشقان به آن دوخته شده است.
عشق، نفسهای کودکی شادمان است که از غصه های ریزودرشت عالم چیزی نمی داند.
تواز عشق چه می دانی؟

نخستین بار عشق راکجا دیدی؟
چه وقت بااو حرف زدی؟

چه کسی به تو گفت،عشق چه رنگی دارد؟
عشق،گاهی به رنگ آسمان است وگاه به رنگ پرهای پرستویی که به دنبال
آشیان می گردد وگاهی دیگربه رنگ آرزوهایی که درقلبهامان پنهان کرده ایم.
من ازعشق وضو می سازم؛من با عشق نماز می خوانم؛من در عشق غرق می شوم؛
من بی عشق در کنج قفسی که میله هایش از حسرت است،می پوسم؛من بی عشق می میرم.
عشق راهمه جا می توان دید:در دامان سبز مادر،در دستان خسته پدر،
در سوت ممتدقطاری که پس فردا از راه می رسد و درهوای ابری امروز.
باعشق می توان حرف زد،باعشق می توان راه رفت،باعشق می توان گریه کرد،
باعشق می توان همه دیوارها را برداشت و به جای آن پنجره کاشت.
سوگند به چشمان همیشه بیدارت،بزرگترین درس هستی جزاین دو حرف نیست:بی عشق نمی توان زیست.