مرحوم آیت الله العظمی بهجت می فرمود: خدا می‌داند که آثار و منافع وجودی انسان تا چه حدّ است. خدا کند گرمی باطنی و انس باطنی به قرآن و دین و مقدّمات و لوازم دینداری داشته باشیم.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: مرد سیاه پوستی در بغداد نوکر آقایی بود، به نجف نزد اساتید اخلاق آن جا رفت. وقتی برگشت یا وقتی که شخصی او را ملاقات کرد، به او گفت: از آقایان نجف چه دیدی و آن‌ها چه داشتند که ما را ترک کردی؟ گفت: در میان آن‌ها کسانی هستند که اگر عقرب را روی دستشان بگذاری، آن‌ها را نمی‌گزد. گفت اگر در دست تو بگذاریم اثر نمی‌کند؟ گفت: شاید؛ آن‌گاه دستور داد عقرب هفت دنده‌ی قهوه‌ای یا سیاهی را آوردند و روی دست نوکر سیاه گذاشتند، عقرب مکرر روی دست او بالا و پایین رفت و آمد و هیچ در او اثر نکرد.
کرامات انسان از این‌ها بالاتر است. قرآن از زبان حضرت عیسی(ع) می‌فرماید:
«نابینا و شخص مبتلا به پیسی را بهبودی می‌بخشم و مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم.» ۱
و نیز می‌فرماید:
«شما را از آن چه می‌خورید و در خانه‌هایتان اندوخته می‌کنید مطلع می‌سازم.»
همه‌ی این‌ها به اذن الله است.
خدا می‌داند که آثار و منافع وجودی انسان تا چه حدّ است. خدا کند گرمی باطنی و انس باطنی به قرآن و دین و مقدّمات و لوازم دینداری داشته باشیم، و کتاب و عترت ما را کافی باشد تا حقانیت دین نزد ما یقینی گردد، هم خودمان یقین داشته باشیم، و هم قابلیت داشته باشیم که دیگران را از اهل یقین کنیم.
۱- سوره‌ی آل عمران، آیه‌ی ۴۹
کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت – ص ۱۰
محمد حسین رخشاد
