نام های پیامبر(صلی الله علیه و آله)

نامهای پیامبر صلی الله علیه و آله:
معروفترین نام آن بزرگوار: «محمّد»، و «احمد» و کنیه او «ابوالقاسم» است؛ امّا نامهای دیگری نیز برای او در قرآن و روایات آمده است که می‏توان گفت القاب آن‏گرامی هستند و از آن جمله:
رسول اللَّه، مصطفی، نبیّ، امّی، نذیر، بشیر، شاهد، مبشّر، داعی، مدّثّر، مزمّل، طه، یس، امین، حبیب اللَّه، خیره اللَّه، سیّد المرسلین، خاتم النبیّین، سیّد الاوّلین و الآخرین.
حضرت امام باقرعلیه السلام فرمودند: نام رسول خداصلی الله علیه وآله در صحف ابراهیم‏علیه السلام «ماحی» است، و در تورات موسی‏علیه السلام «حادّ»، و در انجیل عیسی‏علیه السلام «احمد»، و در قرآن «محمّد».
پرسیدند: معنای «ماحی» چیست؟
فرمود: محو کننده تصویر صنمها و محو کننده همه بتها و تیرهای قمار و هر معبودی غیر از خدای رحمان.
پرسیدند: معنای «حادّ» چیست؟
فرمود: با هر کس که با خدا مخالف باشد چه خویش و چه بیگانه، مخالفت می‏کند.
پرسیدند: معنای «احمد»؟
فرمود: خدای متعال در کتاب آسمانی کردار او را ستوده و از او به نیکی یاد کرده است.
پرسیدند: معنای «محمّد»؟
فرمود: خداوند و فرشتگان و همه پیامبران و رسولان او و همه امّتهای ایشان او را می‏ستایند و بر او درود می‏فرستند؛ و همانا نام او بر عرش مکتوب است: «محمّد رسول اللَّه»
حضرت امام صادق‏علیه السلام به «کلبی» (مورّخ و نسب شناس عرب که خود را بسیار خبیر و آگاه می‏دانست) فرمود: در قرآن برای پیامبرصلی الله علیه وآله چند اسم آمده است؟
«کلبی» گفت: دو یا سه اسم!
امام فرمود: ای کلبی! برای پیامبرصلی الله علیه وآله در قرآن ده اسم یاد شده است:
محمّد: «و ما محمّد الّا رسول قدخلت من قبله الرسل – محمد جز رسولی که پیش از او نیز رسولانی آمده‏اند نیست»
احمد: «و مبشّراً به رسول یأتی من بعدی اسمه احمد – (عیسی‏علیه السلام گفت) و بشارت می‏دهم به رسولی که بعد از من می‏آید و نام او احمد است»
عبداللَّه: «و لمّا قام عبداللَّه… کادوا یکونون علیه لبداً – و چون بنده خدا (پیامبر) برای نیایش برخاست نزدیک بود پریان از ازدحام بر روی او بریزند»
طه: «طه ما انزلنا علیک القرآن لتشقی – طه، ما قرآن را بر تو فرود نیاوردیم که به مشقت افتی»
یس: «یس و القرآن الحکیم انک لمن المرسلین علی صراط مستقیم – یس، به قرآن پر حکمت سوگند که تو از پیامبران مرسلی و بر راه راست قرار داری»
ن: «ن و القلم و ما یسطرون ما أنت بنعمه ربک بمجنون – ن، به قلم و آنچه می‏نویسند سوگند که تو به عنایت پروردگارت دیوانه نیستی»
مزمّل: «یا ایّها المزمّل… ای جامه بر خود پیچیده»
مدّثر: «یا ایّها المدّثر… ای جامه بر سر کشیده».
ذِکْر: «قد انزل الله الیکم ذکراً رسولاً… خدا بر شما ذکری نازل کرده است، پیامبری که …»
پس «ذکر» نامی از نامهای محمدصلی الله علیه وآله است و مائیم «اهل ذکر» پس ای کلبی هر چه می‏خواهی بپرس!
کلبی می‏گوید: به خدا سوگند من همه قرآن را فراموش کردم و یک حرف از آن در یادم نبود که از او بپرسم!
حضرت امام باقرعلیه السلام در مورد آیه «فاسئلوا اهل الذکّر إن کنتم لا تعلمون …. اگر نمی‏دانید از اهل ذکر بپرسید»
فرمودند:
«ذکر» رسول خداصلی الله علیه وآله است، و ما امامان «اهل ذکر» هستیم؛ و در مورد کلام الهی که می‏فرماید «و انّه لذکر لک و لقومک و سوف تسألون … و آن ذکری برای تو و قوم توست و از شما سؤال خواهد شد» ، فرمود: ما قوم او هستیم و از ما سؤال می‏شود .
حضرت امام رضاعلیه السلام نیز در تبیین فضایل عترت طاهرین‏علیه السلام فرمودند:
«ذکر» رسول خداصلی الله علیه وآله است و ما اهل او هستیم، و این موضوع در کتاب الهی روشن است آنجا که می‏فرماید: «الّذین آمنوا قد انزل اللَّه الیکم ذکراً، رسولاً یتلو علیکم آیات الله مبیّنات …. آنانکه ایمان آوردند همانا خدا برای شما ذکری نازل فرموده است، رسولی که بر شما آیات روشن الهی را تلاوت می‏کند»
پس «ذکر» رسول خداصلی الله علیه وآله است و ما اهل آن ذکریم
و «ابورافع» می‏گوید: رسول خداصلی الله علیه وآله فرمودند وقتی فرزند خود را «محمّد» نام نهادید دیگر او را به زشتی یاد مکنید، و او را مرانید و ردّ نکنید، و او را نزنید؛ خانه‏ای که در آن نام «محمّد» باشد و محفلی که در آن نام «محمّد» باشد، و یاران و همنشینانی که در آنان نام «محمّد» باشد از برکت و میمنت بر خوردار است .