لعن و نفرین

پیامبر (ص) فرمود :المؤمن لیس بلعّان ؛

مؤمن بسیار نفرین کننده نیست.

لعنت مومن و کسی که مستحق لعنت نیست، حرام می باشد. چرا چنین نفرینی می کنیم جای خودش، اما در کل بدخواهی برای کسی که مستحق آن نیست، حرام می باشد. صرف اینکه ما از دست کسی ناراحتیم، بخاطر عملی که انجام داد و یا برخورد مناسبی با ما نداشته است، او را مستحق نفرین نمی کند.
رسول خدا(ص) فرمودند: هرگاه “لعنت” از دهان لعنت گر خارج شود، نگاه می کند، اگر راهی به سوی آن چیزی که متوجه آن شده است یافت به طرفش می رود وگرنه به طرف کسی که از دهانش خارج شده است برمی گردد.
یعنی نفس نفرین کردن و لعنت کردن دارای اثر است؛ چه به حق باشد، چه نباشد.اگر نفرین بی مورد باشد، دامن خود شخص را می گیرد.
امام باقر(ع) فرمودند: از لعنت کردن مومن بپرهیزید که به خودتان برمی گردد. حتی شخصی، کسی را که پیامبر او را حد می زد، لعنت کرد؛ حضرت فرمودند: لعنتش مکن او خدا و رسولش را دوست دارد (گرچه گنهکار است).

طبق این روایت هم ما اجازه نداریم صرف ارتکاب گناه را برای دیگران با استحقاق نفرین و بدخواهی ملازم بدانیم. در موارد دیگر هم همین است. ما اجازه نداریم اطرافیان و دوستانمان را مستحق نفرین خود بدانیم، صرفا بخاطر نارضایتی که برایمان بوجود آوردند. بله اگر موجب تضییع حقی از ما شدند که برای دست نیافتنی بود، جزو دسته ظالمین قرار می گیرند. اگرچه در این حالت هم بهتر است برای آن ها طلب آمرزش و صلاح کنیم.