مهی که در شب یلدایی ز آسمان سیه برخاست
بسی غروب طلعت او ز آسمان دل جانفرساست
همان که جان جهانی بود و مراد بس ارادتمند
همان که دلبر حُسن عاشقان دلداده و شیداست
غروب روز سیاهی کز ارتحال او خبر آمد
ز دشت خاکستری قلب من غبار ماتم برخاست
دمی که ز رحلت غمناکش خبر به انجمن دادند
به محفل پر حرارت یاران شد شتای سرما راست
اَیا که حماسه ای بودی تو اَیا که تو بودی فریاد
ایا که به رزم شیطانها مثل تو شهیر دورانهاست
تو رفته ای ز میان ما و شده ایم ما کنون بی تو
غریق پهنه اقیانوسی که کرانه اش ناپیداست
به تو که نیمه خرداد بسی دل انگیز وشیرین بود
به من دمی که تو رفتی ز پیش ما مصیبتی عظماست
تو از فراق محبوب خود دل آشفته بوده ای دائم
به عشق حُسن تو خدا داند که این (عبد) بسی رسواست
دلم به شاخسار بهشتت میان انجمن درواست
به نقل قصه های ارادت یکی زبان پر غوغاست
به کارزار شبی زمستانی چو صاعقه ای رفتی
به رزم لشکر شب ای نور مثل نائره ای رفتی
که باورش شود ای پیر که رود پر تلاطم تو
به بستر خود بیارامد به سان خاطره ای رفتی
از آن زمان که تو در سپاه دین خدا رجَز خواندی
دلم گواه بود که تو به خلق حادثه ای رفتی
علاج سیل حادثه ها را قبل از وقوع باید کرد
امان ز حادثه کوچ تو که چون سواره ای رفتی
دلم به شوق بهشتت شبانه خواب کبوتر می دید
ولی فغان که نماندی و مثال ثانیه ای رفتی
قلم ز شدت غم اشکش ز راه نوشته می ریزد
وگرنه کو قلمی که بنویسد چو سانحه ای رفتی
نشاندی آتش نمرودیان و چنین بت شکن گشتی
سحر شد از طلوع تو اما تو چون ستاره ای رفتی
از آن تو گفته بودی که روی ز جهان به دل آرامی
زمام امت و دین سپرده ای به خامنه ای رفتی
دلم به شاخسار بهشتت میان انجمن درواست
به نقل قصه های ارادت یکی زبان پر غوغاست
کامل این شعر در وبلاگ شاعر منتشر شده است:
http://mandeereyar.mihanblog.com
سلام احسنت عالی بود.