بشارت منجی در زبور داود و انطباق با قرآن (۲)
بسم‌الله الرحمن الرحیم
در شماره گذشته از سلسله مقالات پیش رو، به بررسی بخشی از زبور حضرت داوود، پیرامون ظهور حضرت حجت، و انطباق آن با قرآن پرداختیم. در این شماره در نظر داریم بخش دیگر از این کتاب را که مشخصا به بعثت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امامت نهایی صالحان اشاره می‌کند، مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم.
در مزمور ۷۲ کتاب زبور در مورد پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله) و فرزند دادگسترش حضرت مهدی (علیه السّلام)، چنین می‌فرماید:
«(۱) ای خدا! شرع و احکام خود را به «ملک»، و عدالت خود را به «ملک‌زاده» عطا فرما (۲) تا این که قوم تو را به عدالت و فقرای تو را به انصاف حکم نماید (۳) به قوم کوه‌ها سلامت و کویرها عدالت برساند (۴) فقیران قوم را حکم نماید، و پسران مسکینان را نجات دهد، و ظالم را بشکند (۵) تا باقی ماندن ماه و آفتاب دور به دور از تو بترسند (۶) بر گیاه بریده شده مثل باران و مانند امطار ـ که زمین را سیراب می‌گرداند ـ خواهد بارید،
(۷) و در روزهایش صدّیقان شکوفه خواهد نمود، و زیادتی سلامتی تا بای ماندن ماه خواهد بود (۸) از دریا تا به دریا و از نهر تا به اقصی زمین سلطنت خواهد نمود (۹) صحرا نشینیان در حضورش خم خواهند شد و دشمنانش خاک را خواهند بوسید (۱۰) ملوک طرشیش و جزیره‌ها، هدیه‌ها خواهند آورد، و پادشاهان شبا و سبا پیشکش‌ها تقریب خواهند نمود،
(۱۱) بلکه تمامی موک با او کرنش خواهند نمود، و تمامی اُمم او را بندگی خواهند کرد (۱۲) زیرا فقیر را وقتی که فریاد می‌کند و مسکین که نصرت کننده ندارد، خلاصی خواهد داد (۱۳) و به ذلیل و محتاج ترحّم خواهد فرمود و جان‌های مسکینان را نجات خواهد داد (۱۴) جان ایشان را از ظلم و ستم نجات خواهد داد، و هم در نظرش خون ایشان قیمتی خواهد بود،
(۱۵) و زنده مانده از شبا به او بخشیده خواهد شد (۱۶) در زمین به سر کوه ها مشت غلّه کاشته می‌شود که محصول آن مثل اسنان متحرّک شده، اهل شهرها مثل گیاه زمین شکوفه خواهند نمود (۱۷) اسم او ابداً بماند، اسمش مثل آفتاب باقی بماند، در او مردمان برکت خواهند یافت، و تمامی قبایل او را خجسته خواهند گفت (۱۹) بلکه اسم ذوالجلال او ابداً مبارک باد، و تمامی زمین از جلالش پر شود (۲۰) دعای داوود پسر یسیّ تمام شد»
در توضیح بشارت فوق باید گفت در این بشارت، پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمّد بن عبدالله ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ به عنوان «ملک» و فرزند گرامش حضرت مهدی (علیه السّلام) که بزرگ‌ترین و کامل‌ترین مظهر عدل الهی است به عنوان «ملک‌زاده» معرفی گردیده، و به بعضی از امتیازات و مشخصات دیگر وی نیز اشاره شده است.
ولی برخی از علما و دانشمندان «یهود» چنین پنداشته‌اند که: منظور از «ملِک» در این آیه، حضرت داود (علیه السّلام)، و منظور از «ملک‌زاده» فرزند وی حضرت سلیمان (علیه السّلام) است، ولی این اندیشه از ۸ جهت نادرست و غیر قابل قبول است که سه مورد آن را در این شماره و پنج مورد آن را به یاری خدا در شماره آینده مورد بررسی قرار خواهیم داد.
نخست این که، حضرت داود (علیه السّلام) از انبیای پیرو شریعت تورات بوده و خود او دارای شریعت و احکام نوینی نبوده است تا این که بگوید: «ای خدا! شرع و احکام خود را به «ملک» و عدالت خود را به «ملک‌زاده» عطا فرما»، و روی این اصل درخواست شریعت مستقل نوین در خور مقام آن حضرت نیست.
دوّم این که، در خواست شرع و احکام و عدالت که به صورت دعا بر زبان حضرت داوود (علیه السّلام) جاری شده ـ چنان که از نحوه‌ی درخواست آشکار است ـ برای دو شخصیت عظیم آسمانی است که یکی دارای مقام سلطنت بر پیامبران و صاحب شرع و احکام جدید، و دیگری مظهر أتمّ عدالت، و صاحب مقام ولایت مطلقه، و مورد انتظار عموم ملل جهان است.
سوّم این که عظمت، قدرت، شوکت و سلطنتی که در آیات مزبور برای «ملک‌زاده» ذکر گردیده است نه با حضرت سلیمان (علیه السّلام) و نه با هیچ یک از انبیای الهی وفق نمی‌دهد؛ زیرا نه مملکت حضرت سلیمان (علیه السّلام) از مملکت پدرش حضرت داوود (علیه السّلام) بنابر اعتقاد اهل کتاب، وسیع‌تر بوده و نه ظلم و ستم در عهد او شکسته شده است.
ادامه دارد …
پیشنهاد سردبیر:
مقاله:
موعود در دین یهود (بخش اول)
موعود در دین یهود (بخش دوم)
موعود در دین یهود (بخش چهارم)
