باورهای رایجی چون: سر بی‌گناه پایین دار می‌رود بالای دار نمی‌رود – هیچ کس تا به حال از گرسنگی نمرده است و …، چه ریشه و اعتباری دارند. اسلام چه می‌فرماید؟
این سخنان و باورها، ریشه در روش‌های تبلیغی حکام ظلم و جور در طول تاریخ از یک سو و جهل و نادانی مردم که منجر به خرافه‌گرایی‌شان می‌گردد، از سوی دیگر دارد و هیچ اعتباری ندارد.
دقت کنیم که هر حرکتی، چه حق باشد و چه باطل، فلسفه‌ای می‌خواهد که در حرکت‌های حق منطبق با عقل و منطق است و
در حرکت‌های باطل، سفسطه‌ای برای توجیه و عوامفریبی است. لذا در طول تاریخ هیچ جنایت‌کاری دیده نشده که برای ظلم و جنایت خود، فلسفه‌ای جهت توجیه و عوامفریبی نبافته باشد.
یکی در قدیم مثل فرعون خود را رب «صاحب اختیار و تربیت کننده‌ی امور» می‌خواند و یکی مثل آمریکا با القابی چون: ابر قدرت – برادر بزرگ‌تر – انسان درجه یک و …، خود را رب می‌خواند. یکی مثل هیتلر فلسفه اصلاح نژاد و نژاد برتن ژرمن را وسط می‌کشد و یکی دیگر مثل بوش، اوباما و …، جنگ‌های پیش‌گیرانه و مبارزه با تروریسم و حقوق بشر را بهانه‌ی عوامفریبی می‌کند و یکی دیگر مانند صهیونیسم، سخن از کتاب الهی، آرماگدون و … وسط می‌کشد. در مقابل نیز انبیای الهی، عقلا، انسان‌ها، علما، با شرافت‌ها، نوع‌دوست‌ها، مؤمنین، صلحا و مجاهدین اسلام نیز با فلسفه‌ی الهی، حرکت می‌کنند.
فلسفه‌های باطل، گاه کلی هستند و گاه به اجزایی تجزیه می‌شوند. گاه به صورت یک شعار و گاه به صورت مکاتب بروز و ظهور می‌یابند که اومانیسم، مارکسیسم، لیبرالیسم، کاپیتالیسم، فمینیسم، پست مدرنیسم … و سایر ایسم‌ها از جمله آنان هستند.
جملاتی چون «سر بی‌گناه پایین دار می‌رود و بالای دار نمی‌رود» و یا «هیچ کس تا به حال از گرسنگی نمرده است» و امثال آنان، جزء سفسطه‌های کلی است که ظالمان و جائران القاء کردند و عوام پذیرفتند.
هدف از نشر این خرافه‌ها برای این است که هر کس را کشتند، بگوییم: لابد خودش مقصر بود وگرنه کشته نمی‌شد! و در ضمن توجهی به فقر و گرسنگی سایر مظلومین که زندگی‌شان به چپاول رفته است نداشته باشیم.
آیا تا کنون کم انسان بی‌گناه کشته شده‌اند؟ آیا انبیاء الهی و معصومین (ع) که به شهادت رسیدند، بی‌گناه نبودند؟ آیا قتل هر کس که نام علی (ع) را بر زبان می‌آورد و یا حتی فقط به شیعه بودن متهم می‌شد، قتل بی‌گناهان نبود؟ آیا در عصر ما که زنان و کودکان مسلمان در فلسطین، غزه، عراق، ایران، افغانستان و سرتاسر عالم فوج فوج کشته می‌شوند گناه‌کار هستند؟
قرآن کریم خود ظالمین را مورد خطاب و عتاب قرار داده و می‌فرماید:
« بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ» – به کدامین گناه کشته شدند؟! (التکویر، ۹)
پس، تکرار می‌شود که این باورها، همگی خرافاتی است که از سوی ظالمین و فاجرین القاء و از سوی عوام پذیرفته شده است. و از نظر اسلام مردود است.
