امام خمینی(ره) یکی از قصاید خود که با عنوان «مدیحه نورین نیرین، فاطمه الزهرا و فاطمه معصومه(س)» سروده‌اند را تقدیم ساحت ملکوتی این بانوی بزرگوار اسلام کرده‌اند. متن این قصیده به شرح زیر است:
وز وی تابان شده به حضرت زهرا(س) ؛ اینک ظاهر ز دخت موسی جعفر
آبروی ممکنات جمله از این نور؛ گر نبدی باطل آمدند سراسر
دختر چون این دو از مشیمه قدرت ؛ نامد و ناید دگر هماره مقدر
آن یک، امواج علم را شده مبدأ ، وین یک افواج حلم را شده مصدر
آن یک بر فرق انبیاء شد هتارک ؛ وین یک اندر سر اولیا را مَغفَر
آن یک در عالم جلالت، کعبه ؛ وین یک در ملک کبریایی مَشعَر
لم یلدم بسته لب و گرنه بگفتم ، دخت خدایند این دو نور مطهر
آن یک بر ملک لایزالی، تارک ؛ وین یک بر عرش کبریایی، افسر
آن یک خاک مدینه کرده مزین؛ صفحه قم را نموده این یک، انور
خاک قم این کرده، از شرافت، جنت؛ آب مدینه نموده آن یک، کوثر
عرصه قم غیرت بهشت برین است ؛ بلکه بهشتش یساولی است برابر
زیبد اگر خاک قم به عرش کند ، فخر؛ شاید گر، لوح را بیابد همسر
خاکی عجیب خاک، آبروی خلایقغ ملجأ بر مسلم و پناه به کافر
