ساده زیستی را از که بیاموزیم؟

 ساده زیستی را از که بیاموزیم؟

انحراف انسانهاى برجسته ،موجب انحراف بسيارى از مردم مى شود طبيعى است كه وقتى عدالت نباشد، وقتى عبوديت خدا نباشد، جامعه پوك مىشود، آن وقت ذهنها هم خراب مى شود. يعنى در آن جامعه يى كه مساله ثروت اندوزى وگرايش به مال دنيا و دل بستن به حطام دنيا به اين جاها مى رسد، در آن جامعه كسى همكه براى مردم معارف مى گويد، كعب الاحبار است ، يهودى تازه مسلمانى كه پيامبر را همنديده است ! او در زمان پيامبر مسلمان نشده است ، زمان ابى بكر هم مسلمان نشده است، زمان عمر مسلمان شد، و زمان عثمان هم از دنيا رفت . بعضى كعب الاخبار تلفظ مىكنند، كه غلط است ، كعب الاحبار درست است . احبار، جمع حِبر است حِبر، يعنى عالميهود. اين كعب ، يعنى آن قطب علماى يهود بود، كه آمد مسلمان شد، بعد بنا كرد راجعبه مسايل اسلامى حرف زدن ! او در مجلس جناب عثمان نشسته بود كه جناب ابى ذر واردشد، چيزى گفت كه ابى ذر عصبانى شد و گفت كه تو حالا دارى براى ما از اسلام و احكاماسلامى سخن مى گويى ! ما اين احكام را خودمان از پيامبر شنيده ايم . وقتىمعيارها از دست رفت ، وقتى ارزشها ضعيف شد، وقتى ظواهر پوك شد، وقتى دنياطلبى و مالدوستى بر انسانهايى حاكم شد كه يك عمر با عظمت گذرانده بودند و سالهايى را بى اعتنابه زخارف دنيا سپرى كرده بودند و توانسته بودند آن پرچم عظيم را بلند بكنند، آن وقتدر عالم فرهنگ و معارف هم چنين كسى سررشته دار امور معارف الهى و اسلامى مى شود،كسى كه تازه مسلمان است و هرچه خودش بفهمد، مى گويد، نه آنچه كه اسلام گفته است ،آن وقت بعضى مى خواهند حرف او را بر حرف مسلمانان سابقه دار مقدم كنند! اينمربوط به خواص است ، آن وقت عوام هم كه دنباله رو خواصند. وقتى خواص به سمتى رفتند،عامه مردم هم دنبال آنها حركت مى كنند. بزرگترين گناه انسانهاى ممتاز و برجسته ،اگر انحرافى از آنها سر بزند، اين است كه انحراف آنها موجب انحراف بسيارى از مردممى شود. وقتى ديدند سدها شكست ، وقتى ديدند كارها برخلاف آنچه كه زبانها مى گويد،جريان دارد، و برخلاف آنچه كه از پيامبر نقل مى شود، رفتار مى گردد، آنها هم آن طرفحركت مى كنندآن كسانى كه در راسند، هم مواظب خودشان باشند، هم مواظب كل جامعهباشند كه به سمت دنياطلبى ، به سمت دل بستن به زخارف دنيا و به سمت خودخواهى نروند. اين معنايش آباد نكردن جامعه نيست ، جامعه را آباد كنند و ثروتهاى فراوان به وجودبياورند، اما براى شخص خودشان نخواهند، اين بد است . هر كس بتواند جامعه اسلامى راثروتمند كند و كارهاى بزرگى انجام دهد، ثواب بزرگى كرده است . فرمان حضرت امير عليهالسلام در ترك زخارف دنيا اميرالمومنين فرمود : من شما را امر مى كنم كه اين زخارف دنيا را كهشما را ترك مى كند، رها كنيد، اين قدر به فكر ماديات براى خودتان نباشيد، چون اينهااَلْزّائِلَةُ عَنْكُمْ،اينها همه زوال پيدا مىكند. وَ إِنْ لَمْ تَكُونُوا تُحِبُّونَ تَرْكَهَا،اگرچه شما دوست نداريد كه اين مال و اين عيش و اين مقام ، شما را رها كند،اما رها مى كندوَ المُبْلِيَةُ لاِجسادِكُمْ وَ اِنْاَحْبَبْتُمْ تَجْدِيدَهَا،اين دنيا جسمهاى شما را مى پوساند و خاك مى كند،اگرچه شما مى خواهيد كه آنها زنده بشوند. اين دنيا شما را پير مى كند، ضعيف مى كندو قوا را نابود مى كند، اگرچه شما مى خواهيد اين قوا هميشه براى شما بماند و روز بهروز تجديد بشود. فَإِنَّمَا مَثَلُكُمْ وَ مَثَلُهَاكَرَكْبٍ سَلَكُوا سَبِيلًا فَكَانَّهُمْ قَدْ قَطَعُوهُ وَ أَفْضَوْا إِلَى عَلَمٍفَكَانَّهُمْ قَدْ بَلَغُوهُ.در جاده يى با سرعت داريد مى رويد، نشانه يىدر دوردست هست ، آن را از دور مى بينيد، اما خواهى نخواهى با طى طريق به آن خواهيدرسيد. اين جاده ، همان دنياست . آن سنگ نشانه و آن علم ، همان اجل و همان سرآمد وهمان منتهاى مدت است كه ناگزير به آن مى رسيم …. فلاتَنافَسُوا فى عِزِّ الدُنيا وَ فَخْرِها،براى عزتها و جاه و جلال ظاهرى ونام و نشان گذرا، با يكديگر تنافس نكنيد، حسادت نكنيد، رقابت نكنيد. وَ لا تَعْجَبُوا بِزينَتِها وَ نَعيمِها،به زينت و نعمتدنيا شگفت زده نشويد. وَ لا تَجزَعوا مِنْ ضِرائها وَبُوءسِها،از سختيها و دشواريهاى زندگى كوتاه دنيا، به جزع نياييد. فَانَّ عِزَّالدُّنيا وَ فَخْرِها اِلى انْقَطاع، اين زينت و عزت ، رو به انقطاع و نابودى است جمهوری اسلامییییی. وَاِنَّ زينَتَها وَ نَعيمِها اِلى ارْتِجاع، زيباييها و نعمتها، رو به برگشتدارد. جوانى و نشاط و زيبايى ، جاى خود را به پيرى و افسردگى و خمودگى مى دهد. وَ اِنَّ ضِراعِها وَ بُوءسِها الِى نَفاد،سختيها هم تمام مى شود و از بين مى رود. وَ كُلُّمُدَّةٍ مِنْها اِلى مُنْتَهى ،همه زمانهاى اين عالم و اين زندگى ، به سوىپايان حركت مى كند. وَ كُلُّ حَي فيها اِلى فَناء،همه زنده ها به سوى پوسيدگى و كهنگى راه مى روند. اين همان اميرالمومنيناست كه با دست خودش مزرعه آباد مى كرد، چاه حفر مى كرد. اين حرفها را زمانى بر زبانآورده است كه حكومت مى كرد. در راس ‍ كشورى قرار داشت كه از مناطق ماورا النهر تادرياى مديترانه ، در زير نگين اين قدرت بود و آنها را اداره مى كرد. او جنگ داشت ،صلح داشت ، سياست داشت ، بيت المال داشت ، فعاليت داشت ، سازندگى داشت . اين حرفهابه معناى آن نيست كه دنيا را آباد نكنيد. اين حرفها به معناى آن است كه خودتان رامحور همه تلاشها و كارهاى مادى ندانيد، براى خود، همه قوا را صرف نكنيد، براى سهمخود از زندگى ، دنيا را جهنم نكنيد، براى مال ، براى منال ، براى راحتى ، براى پول، زندگى را بر انسانهاى ديگر تلخ نكنيد