الزام الناصب في اثبات الحجة الغائب

«الزام الناصب في اثبات الحجة الغائب»

اين کتاب کلامي، در شرح احوال حضرت مهدي‏عليه السلام و اثبات وجود آن حضرت با دلايل عقلي و احاديث متواتر نگاشته شده است.

در اين کتاب علاوه بر فضايل ائمه دوازده گانه، به شرح غيبت صغري و کبراي امام زمان‏عليه السلام و نايبان خاصّ و عام آن حضرت و نشانه‏هاي ظهور او و رويدادهاي پس از ظهور – مانند گستردن دادگري در سراسر کره زمين و رجعت پيامبران و امامان – پرداخته است.

نويسنده کتاب، شيخ علي بن زين العابدين يزدي حايري (م 1333 ق) است. در سال 1352 ق در ايران به روش سنگي به چاپ رسيده است و به عنوان يکي از آثار مهم استدلالي امامت – به ويژه درباره وجود مقدس صاحب الامر امام زمان‏عليه السلام – است.

اين کتاب در ده «غُصْن» فراهم آمده که موضوعات آنها از اين قرار است:

1 . خالي نبودن زمين از حجّت، شناخت امام، حالات و نشانه‏هاي امام و…

2 . اخبار قرآن به قيام قائم‏عليه السلام، بشارت‏هاي آسماني به قيام مهدي‏عليه السلام…،

3 . روايات پيامبر و ائمه‏عليهم السلام از طريق شيعه‏وسني درباره حضرت مهدي‏عليه السلام و…،

4 . امکان غيبت و غيبت انبيا و اوليا و اوصيا،

5 . روايات درباره مادر مهدي‏عليه السلام، ولادت، ديدارکنندگان با مهدي‏عليه السلام در کودکي، نواب خاصّ و…،

6 . مدعيان ديدن حضرت مهدي‏عليه السلام در غيبت کبري،

7 . اخبار اهل سنّت به وجود حجّت‏عليه السلام ،

8 . علايم ظهور حضرت مهدي‏عليه السلام از آيات و روايات و…،

9 . در آنچه در زمان ظهور او اتفاق مي‏افتد،

10 . در رجعت ائمه‏عليهم السلام با استفاده از آيات و احاديث… .

توضيح: اين کتاب اخيراً از سوي مؤسسه مطبوعاتي «حق بين» در دو جلد به زبان عربي منتشر شده که در بخش پاياني جلد دوم «کتاب البيان في اخبار صاحب الزّمان» اثر گنجي شافعي به ضميمه آورده شده است.

امامت حضرت مهدي عج

از نگاه شيعه، خداوند متعال از طريق آخرين پيامبر خود، مقام امامت و ولايت را به جهت قابليت‏هاي ذاتي به افرادي خاصّ عطا فرموده و تنها از طرف ذات او است که امام بر جامعه نصب مي‏گردد. اين قابليت ذاتي ارتباطي به سن و سال ندارد.

آنچه در آغاز امامت حضرت مهدي‏عليه السلام بيش از همه چيز توجه‏ها را به خود جلب مي‏کند، رسيدن به اين مقام عظيم در سن پنج سالگي است. البته ايشان اوّلين شخصي نبود که در خردسالي به افتخار امامت نايل آمد و نه تنها اين گونه پيشوايي در بين ائمه‏عليهم السلام داراي سابقه بوده؛ بلکه در سلسله نبوّت نيز مواردي از آن وجود داشته است.

«نبوت در کودکي»

خداوند متعال پيامبراني را در کودکي به مقام نبوّت مفتخر ساخت:

نبوت حضرت عيسي‏ از ابتداي ولادت

خداوند در آيات نوراني خود در بخشي از داستان حضرت مسيح‏عليه السلام از زبان آن پيامبر الهي در جواب منکران چنين مي‏فرمايد: «قَالَ اِنّي عَبْدُاللّه آتَانِيَ الکِتابَ وَجَعَلَنِي نَبيّاً» «[کودک] گفت: من بنده خدا هستم، به من کتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است.» (1).

اعطاي کتاب و مقام نبوت به حضرت يحيي‏ در کودکي

خداوند در اين باره مي‏فرمايد: «يا يَحْيي خُذِالکِتابَ بِقُوَةٍ وَآتَيْناهُ الحُکْمَ صَبِيّاً» «اي يحيي! کتاب [خدا] را به جد و جهد بگير و [ما] از کودکي به وي حکم (نبوّت) داديم». (2).

بنابراين همان‏گونه که خداوند متعال، مقام نبوّت را به کودک خردسالي عطا فرمود؛ مقام امامت را نيز مي‏تواند به انساني با تمام صفات لازم، در سن کودکي عطا فرمايد.

منابع ومآخذ:

————منبع کلی کتاب فرهنگ نامه مهدویت خدامراد سلیمیان————————————

منابع مطالب:

(1). مريم 19: 30.

(2). مريم 19: 12.

———————————————————————————————-