چینی‌ها به چای سبز به چشم یک دارو می‌نگرند و در مورد خواص طبی و بهداشتی آن تاکید دارند. آنها معتقدند این نوشیدنی در هضم و جذب غذا موثر است و با مصرف آن احساس شادابی می‌کنند.
اگرچه این نوشیدنی مانند چای سیاه، طعم گس و تلخی ندارد، اما طعم آن متفاوت است و ممکن است برخی افراد آن را دوست نداشته باشند و از طعم‌دهنده‌های مصنوعی برای دادن طعم دلخواه به آن استفاده کنند، اما بهتر است این چای را به تنهایی و بدون قند، بیسکویت یا شیرین‌کننده‌های دیگر بنوشید تا از خواص آن بهره‌مند شوید. در کشورهایی مثل چین، ژاپن، تایلند و… هم چای سبز با شیرین‌کننده نوشیده نمی‌شود.
دکتر تیرنگ نیستانی، متخصص تغذیه و رژیم درمانی و دانشیار انستیتو تحقیقات تغذیه کشور و دانشگاه شهید در این باره توضیح می دهد.
مقایسه چای سبز و چای سیاه
در بازار انواع چای از چای سیاه گرفته تا چای سبز و حتی نوعی چای تایلندی به نام اورلانگ و چای سفید موجود است. منشا همه آنها برگ گیاه چای است. با توجه به درجه‌های تخمیر، چای به انواع متفاوتی تقسیم می‌شود که بیشترین درجه تخمیر متعلق به چای سیاه است و کمترین درجه تخمیر، متعلق به چای سبز.
در فرآیند تخمیر یعنی از زمانی که برگ چای چیده می‌شود تا زمانی که در معرض هوا قرار می‌گیرد و تخمیر می‌شود، تغییراتی در چای رخ می‌دهد یعنی ترکیب‌های فعال و بیولوژیک چای که اصطلاحا به آن «پلی‌فنول» می‌گویند به ترکیب‌های جدیدتری تبدیل می‌شوند. در واقع ترکیب‌های پلی‌فنولی که از جمله ترکیب‌های آنتی‌اکسیدانی قوی هستند از زمان چیده‌شدن برگ چای تا زمانی که تخمیر می‌شوند، تغییرات زیادی می‌کنند.
از جمله ترکیبات چای سیاه، کافئین زیادی است که خواص فارماژنیک دارد و باعث تحریک سیستم عصبی و قلب – عروقی می‌شود اما در چای سبز مقدار کافئین به حداقل ممکن می‌رسد. در ضمن، پلی‌فنول‌هایی که در چای سبز به مقدار زیادتری وجود دارد در چای سیاه بسیار کم است.
