حقیقت کرامت در کلام کریم اهل‌بیت(ع)
درباره حقیقت کرامت از امام حسن مجتبی(ص) سؤال شد.
واژه کرامت برگرفته از ریشه کرم است و بر بزرگواری و شرافت نفس دلالت می‌کند. این واژه در مقابل لفظ «هوان» و «لؤم» به معنای پستی و ذلت قرار دارد آنجا که خداوند می‌فرماید: «وَ مَنْ یُهِنْ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُکْرِمٍ؛ هرکسی را که خدا او را پست کند، هیچ کس او را بزرگ نخواهد داشت.» (حج۱۸) شخصی که خداوند به او توفیق برخورداری از این خصلت نیکو را عطا کرده باشد «کریم» نامیده می‌شود.
شخصِ کریم به دلیل روح بزرگی که دارد، بدون هیچ گونه چشمداشتی همواره در پی عطاهای مادی و معنوی به دیگران است و سعی دارد آن‌ها را از هر آنچه خود در مسائل مادی برخوردار است، با حفظ کرامتشان برخوردار کند. این خصلت به قدری پسندیده است که امیرالمؤمنین(ع) در یک روایت آن را یکی از ویژگی‌های اهل بهشت برشمرد و فرمود: قَومٌ لم تَزَلِ الکَرامَهُ تَتَمادى بِهِم حتّى حَلُّوا دارَ القَرارِ و أمِنُوا نُقلَهَ الأسفارِ؛ (بهشتیان) گروهى هستند که کرامت همواره با آنان باشد، تا آن که سرانجام در سراى جاودانى فرود آیند و از جابجایى سفرها آسوده شوند.»
همچنین از امام حسن مجتبی(ع) نیز در روایتی درباره حقیقت کرامت پرسش شد. حضرت فرمود:
* آغاز به بخشش کردن پیش از درخواست؛ الِابْتِدَاءُ بِالْعَطِیَّهِ قَبْلَ الْمَسْأَلَهِ
* و اطعام نمودن در وقت ضرورت و قحطى؛ إِطْعَامُ الطَّعَامِ فِی الْمَحْلِ
سؤال شد: دنائت و پستى چیست؟ فرمود:
کوچک بینى و دریغ از اندک؛ لنَّظَرُ فِی الْیَسِیرِ وَ مَنْعُ الْحَقِیر (تحف العقول ص ۲۲۵)
منبع…تبیان
