و من کلام له علیه السلام لَمَا مَرَّ بِطَلْحَهَ وَ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ عَتابِ بْنِ اءسِیدٍ وَ هُما قَتِیلانِ یَوْمَ الْجَمَلِ:
لَقَدْ اءَصْبَحَ اءَبُو مُحَمَّدٍ بِهذَا الْمَکانِ غَرِیبا، اءَما وَاللَّهِ لَقَدْ کُنْتُ اءَکْرَهُ اءَنْ تَکُونَ قُرَیْشٌ قَتْلى تَحْتَ بُطُونِ الْکَوَاکِبِ، اءَدْرَکْتُ وَتْرِی مِنْ بَنِی عَبْدِ مَنافٍ، وَ اءَفْلَتَتْنِی اءَعْیانُ بَنِی جُمَحَ، لَقَدْ اءَتْلَعُوا اءَعْناقَهُمْ إِلى اءَمْرٍ لَمْ یَکُونُوا اءَهْلَهُ فَوُقِصُوا دُونَهُ.
ترجمه :
سخنى از آن حضرت ( علیه السلام ) در جنگ جمل بر کشته طلحه و عبد الرحمان بن عتاب بن اسید گذشت وچنین فرمود:
ابو محمد(۷۰) در اینجا غریب افتاده است . به خدا سوگند، که خوش نداشتم قریش ، کشته در زیر نور ستارگان افتاده باشند. خونخواهى کردم از بنى عبد مناف ولى بزرگان بنى جمح از دست من گریختند. آنان براى کارى که لایق آن نبودند گردن کشیدند، ولى گردنهایشان شکسته شد و به مقصود نرسیدند.
