راهای ثابت شدن نجاسات
مسئله ۱۳۶ تا ۱۴۲:
مسأله ۱۳۶ـ نجس بودن چیزى از سه راه ثابت مى شود: اوّل آن که انسان یقین پیدا کند، ولى گمان حتّى گمان قوى کافى نیست; بنابراین، غذا خوردن در بعضى از اماکن عمومى که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد جایز است، مگر آن که یقین به نجاست پیدا کند. دوم آن که «ذوالید» یعنى کسى که چیزى در اختیار اوست (مانند صاحب خانه و فروشنده و خدمتکار) خبر دهد که آن چیز نجس است. سوم دو نفر عادل و یا حتّى یک نفر گواهى دهد.
مسأله ۱۳۷ـ هرگاه چیزى پاک بوده شک دارد نجس شده است یا نه، پاک است و اگر چیزى قبلاً نجس بوده شک دارد پاک شده یا نه، نجس است.
مسأله ۱۳۸ـ هرگاه مى داند یکى از دو ظرف، یا دو لباس که هر دو قابل استفاده اوست نجس شده و نداند کدام است باید از هر دو اجتناب کند، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، یا لباس شخص بیگانه اى که مورد استفاده او نیست، اجتناب لازم نمى باشد.
مسأله ۱۳۹ـ افراد وسواسى نباید به علم و یقین خود در طهارت و نجاست توجّه کنند، بلکه باید ببینند افراد معمولى درچه مورد یقین به طهارت یانجاست پیدا مى کنند و به همان ترتیب عمل کنندوبراى ترک وسواس،بهترین راه، بى اعتنایى است.
مسأله ۱۴۰ـ احتیاط زیاد از حد در مسأله طهارت و نجاست از نظر شرع کار پسندیده اى نیست، بلکه اگر سبب وسواس گردد اشکال دارد.
مسأله ۱۴۱ـ هرگاه گمان کند چیزى نجس شده، تفحّص و جستجو و سؤال کردن لازم نیست و اگر جستجو موجب وسواس گردد، آن هم اشکال دارد.
مسأله ۱۴۲ـ مستحبّ است علاوه بر رعایت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاکیزگى در بدن و لباس و خانه و مسکن و مرکب و تمام محیط زندگى رعایت شود ، همان گونه که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمّه هدى(علیهم السلام) رعایت مى فرمودند.
