به نام خدای زیبایی ها
پنجره:
پنجره،حنجره ای است که به پرواز می خواند.
وحنجره،پنجره ای که به راز و آواز گشوده می شود.
پشت پنجره بنشینیم.پنجره را تا بی نهایت بگشاییم تا هرچه آواز در هستی است به درون اتاقمان بریزد.
تا هرچه پرواز است نگاهمان را بنوازد.فضاهای بسته،اکسیژن ندارند.فضاهای بسته،بال پرواز نگاه را می شکنند.
در فضای بسته آواز خفه می شود.پرواز می میرد.راز می پژمرد.
پنجره،فرصتی عزیز برای تماشاست.فرصت چشم گردانی و پرواز نگاه.
وحنجره،فرصتی برای گزارش نگاهی که داشته ایم.برای تلاوت شکوه دیدنی که یافته ایم.
پنجره را بگشا.این همه زیبایی،حنجره را به تحسین نمی خواند؟
خدا حنجره را آفرید تا پس از تماشا از پنجره ها،او را بخوانند.او را صدا کنند!
حالا پنجره ی قلبت را بگشا و صدایش بزن.
حنجره را برای صدا آفریده اند!
