مفاتیح الجنان فضیلت بعضی از ادعیه نماز صبح

مفاتیح الجنان فضیلت بعضی از ادعیه نماز صبح:

 و این دعا در هر صبح و شام خوانده مى‏شود و آن دعاء امیرالمؤمنین علیه السلام است در لَیْلَهُ الْمَبیت و در تهذیب روایت شده که هر که بعد از نماز صبح ده‏مرتبه بگوید سُبْحانَ اللَّهِ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ، وَلا حَوْلَ وَ لا قُوَهَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِىِ الْعَظیمِ حقّ‏تعالى او را عافیت دهد از کورى و دیوانگى وجُذام وفقر وخانه برسرفرود آمدن یا خرافت در هنگام پیرى و شیخ کلینى از حضرت صادق‏علیه السلام روایت کرده که هر که بعد از نماز صبح و نماز مغرب بگوید هفت‏مرتبه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرّحَیمِ لا حَوْلَ وَ لا قُوَهَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِىِ الْعَظِیمِ حقّ تعالى دفع کند از او هفتاد نوع از انواع بلا که آسانتر آنها باد و پیسى و دیوانگى باشد و اگر شقى باشد محو شود از اشقیاء و نوشته شود از سُعداء و نیز از آن حضرت روایت کرده که براى دنیا و آخرت و رفع درد چشم این دعا را بعد از نماز صبح و مغرب بخوانند

 اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَآلِ‏مُحَمَّدٍ عَلَیْکَ، صَلِ‏عَلى‏مُحَمَّدٍوَ آلِ‏مُحَمَّدٍ،

خدایا از تو مى‏خواهم به آن حقى که محمد و آلش بر تو دارند که درود فرستى بر

 النُّورَ فى‏ بَصَرى‏ وَالْبَصیرَهَ فى‏ دینى‏، وَ الْیَقینَ فى‏ قَلْبى‏، وَ الْإِخْلاصَ‏

محمد و آلش و قرار ده روشنایى در دیده‏ام و بینایى در دینم و یقین در دلم و

 فى‏ عَمَلى‏ وَالسَّلامَهَ فى‏ نَفْسى‏ وَ السَّعَهَ فى‏ رِزْقى‏، وَ الشُّکْرَ لَکَ‏اَبَداً مااَبْقَیْتَنى‏.

اخلاص در عملم و سلامتى در جانم و فراخى در روزیم و همیشه تا زنده‏ام دارى سپاسگذارت باشم‏

 شیخ ابن فهد در عُدَّه الدّاعى از حضرت امام رضا علیه السلام نقل کرده که هر که بگوید در عقب نماز صبح این کلام را حاجتى طلب نکند مگر آنکه آسان شود براى او و کفایت کند حقّ تعالى آنچه را که مهمّ او است

 بِسْمِ اللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِهِ وَ اُفَوِّضُ اَمْرى‏ اِلَى اللَّهِ اِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ

به نام خدا و درود خدا بر محمد و آلش باد و واگذارم کارم را به خدا که براستى خدا به کار بندگان بینا

 بِالْعِبادِ، فَوَقیهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا، لا اِلهَ إلاَّ اَنْتَ، سُبْحانَکَ اِنّى‏ کُنْتُ مِنَ‏

است «پس خدا از نیرنگهاى بد نگاهش داشت» معبودى جز تو نیست «منزهى تو که من از

 الظَّالِمینَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ، حَسْبُنَا اللَّهُ‏

ستمکارانم پس ما دعایش مستجاب کردیم و از غم و اندوه نجاتش دادیم  این چنین مؤمنان را نجات دهیم»

 وَنِعْمَ الْوَکیلُ، فَاْنَقَلَبُوا بِنِعْمَهٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ، ما شآءَ اللَّهُ‏

«خدا ما را بس است و چه نیکو وکیلى است پس با نعمت خدا و فزونى که دیگر بدى به آنها نرسید بازگشتند» آنچه خدا خواهد،

 لاحَوْلَ وَ لاقُوَّهَ اِلاّ بِاللَّه ما شآءَاللَّهُ لا ما شآءَ النَّاسُ، ما شآءَ اللَّهُ وَاِنْ کَرِهَ النَّاسُ،

نیست جنبش ونه نیرویى مگر بوسیله خدا آنچه خدا خواهد مى‏شود نه آنچه مردم خواهند آنچه خدا خواهد مى‏شود اگر چه مردم‏

 حَسْبِىَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبینَ، حَسْبِىَ الْخالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقینَ، حَسْبِىَ الرَّازِقُ‏

ناخوش دارند بس است مرا پروردگار از (بندگان) پروریده شده، بس است مرا آفریدگار از آفریدگان بس است مرا روزى ده از

 مِنَ الْمَرْزُوقینَ، حَسْبِىَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمینَ، حَسْبى‏ مَنْ هُوَ حَسْبى‏، حَسْبى‏ مَنْ‏

روزى خوران بس است مرا خدا پروردگار جهانیان بس است مرا آنکه او بس است مرا،

 لَمْ یَزَلْ‏حَسْبى‏، حَسْبى‏ مَنْ کانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبى‏، حَسْبِىَ‏اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ

بس است مرا آنکه همیشه مرا بس است بس است مرا آنکه از وقتى بودم همیشه بسم بوده بس است مرا خدا معبودى جز

    هُوَ، عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ‏الْعَظیمِ.

او نیست بر او توکل کنم و او است پروردگار عرش با عظمت.

 مؤلف گوید که شیخ ما ثقهالاسلام نورى نوَّرَ اللَّهُ مَرْقَدَهُ در کتاب دارُ السَّلام از شیخ خود مرحوم خُلْد مَقام عالم ربّانى جناب حاجّ ملّا فتحعلى سلطان آبادى (ره) نقل فرموده که فاضل مقدّس آخوند مُلّا محمّد صادق عراقى در غایت سختى و پریشانى و بدحالى بود و بهیچوجه براى او گشایشى نمیشد تا آنکه شبى در خواب دید که در یک وادى خیمه بزرگى با قبّه سر پا است پرسید این خیمه از کیست گفتند از کهف حصین و غیاث مضطرّ مستکین حضرت قائم مهدى و امام منتظر مرضى عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ مى‏باشد پس بتعجیل خدمت آن حضرت مشرّف گردید و سختى حال خود را به آن حضرت عرض کرد و از آن بزرگوار دعائى براى گشایش کار ورفع غمّ خویش خواست آن حضرت او را حواله فرمود بسیّدى از اولاد خود و اشاره فرمود باو و بخیمه او آخوند از خدمت آن حضرت بیرون شد و رفت بهمان خیمه که حضرت به آن اشاره فرموده بود دید سیّد سَنَد وحِبْر مُعْتَمَد عالم اَمْجَد مُؤَیَّدْ جناب آسیّد محمّد سُلطان آبادى است درآن خیمه ودر روى‏سجّاده نشسته مشغول‏دعا وقرائت‏است آخوند برسیّد سلام کرد و حکایت حال را براى او نقل کرد پس سیّد براى گشایش امر و وسعت رزق او را دعائى تعلیم نمود پس از خواب بیدار شد در حالى که آندعا در خاطر او بود و قصد کرد خانه سیّد را و پیش از این خواب آخوند از سیّد مُنافر و تارک او بود بجهتى که آنرا ذکر نمى‏کرد پس چون بخدمت سیّد رسید او را بهمان نحو که در خواب دیده بود دید در مصلاى خود نشسته مشغول ذکر و استغفار است سلام کرد سیّد جواب سلام داد و تبسّمى نمود مثل آنکه از قضیّه مطّلع باشد پس آخوند براى گشایش امر خویش دعائى خواست پس سید تعلیم او نمود همان دعائى را که در خواب به او تعلیم فرموده بود پس آخوند مشغول به آندعا شد به اندک زمانى دنیا از هر طرف به او روى آورد و از سختى و بدحالى بیرون آمد و مرحوم حاج ملا فتحعلى رَحْمَهُ اللَّهِ عَلَیْهِ سید را مدح مى‏کرد مدح بلیغى و او را ملاقات کرده بود و مقدارى از زمان هم شاگردى او نموده بود امّا آنچه را که سید تعلیم آخوند کرده بود در خواب و بیدارى پس سه چیز است اوّل آنکه در عقب فجر دست بر سینه گذارد و هفت‏مرتبه یا فَتَّاحُ بگوید دوّم مواظبت کند بخواندن این دعا که در کافى است حضرت رسول صلى الله علیه وآله تعلیم فرمود آنرا به مردى از صحابه که مبتلا بود بناخوشى و پریشانى و از برکت خواندن این دعا به اندک زمانى ناخوشى و پریشانى از او برطرف شد.

 لا حَوْلَ وَ لا قُوَّهَ اِلاَّ بِاللَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى الْحَىِّ الَّذى‏ لا یَمُوتُ وَ

جنبش و نیرویى مگر بوسیله خدا نیست توکل کردم بر (خداى) زنده‏اى که نمیرد و

 الْحَمْدُ للَّهِ الَّذى‏ لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَریکٌ فِى الْمُلْکِ وَ لَمْ‏

ستایش خاص خدایى است که فرزندى نگیرد و شریکى در فرمانروایى ندارد و خوارى‏

 یَکُنْ لَهُ وَلِىٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبیراً *

سوّم درعقب نمازهاى صبح بخواند ندارد تا نیازمند یاور باشد و به نحو کامل او را بزرگ شمار  دعائى را که از شیخ ابن فهد نقل شد و این اَوْراد را باید غنیمت شمرد و بخواندن آن مواظبت نمود و از فوائد آن غفلت ننمود، و بدانکه سجده شکر بعد از نمازها مستحبّ مؤکّد است و دعا و اذکار بسیار در آنحال وارد شده و از حضرت امام رضاعلیه السلام منقول است که اگر خواهى صد مرتبه شُکْراً شُکْراً بگو و اگر خواهى صد مرتبه عَفْواً عَفْواً و نیز از آن حضرت منقول است که کمتر آنچه در این سجده گویند آن است که سه مرتبه بگویند شُکْراً لِلَّهِ