و من خطبه له علیه السلام و فیها عله تسمیه الشبهه شبهه ثم بیانحال الناس فیها :
وَ إ نَّما سُمِّیَتِ الشُّبْهَهُ شُبْهَهً لِاءَنَّها تُشْبِهُ الْحَقَّ، فَاءَمَّا اءَوْلِیَاءُ اللَّهِ فَضِیاؤُهُمْ فِیهَا الْیَقِینُ، وَ دَلِیلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى ، وَ اءَمَّا اءَعْدَاءُ اللَّهِ فَدُعاؤُهُمْ فِیهَا الضَّلاَلُ، وَ دَلِیلُهُمُ الْعَمَى ، فَما یَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خافَهُ، وَ لا یُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ اءَحَبَّهُ.
ترجمه :
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام ) که در آن علت اینکه شبهه را شبهه نامیده ان بیان مى کند.
ررشبهه را از آن روى شبهه گفته اند که به حق شباهت دارد، هر چند، باطل است .
ولى دوستان خدا، بدان گرفتار نشوند که چراغ یقین در دست دارند و رهبرشان هدایت و رستگارى است . اما دشمنان خدا را ضلالت و گمراهى بدان فرا مى خواند و راهنمایشان کورى است . نه آن کس که از مرگ بترسد از مرگ رهایى خواهد یافت و نه آن کس که دوستدار زیستن جاوید است از عمر ابد بهره مند گردد.
