و من خطبه له علیه السلام بَعْدُ التَحْکیم :
الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ إِنْ اءَتَى الدَّهْرُ بِالْخَطْبِ الْفَادِحِ، وَ الْحَدَثِ الْجَلِیلِ، وَ اءَشْهَدُ اءَنْ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، لَیْسَ مَعَهُ إِلَهٌ غَیْرُهُ، وَ اءَنَّ مُحَمَّدا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ صلى الله علیه و آله :
اءَمّا بَعْدُ فَإ نَّ مَعْصِیَهَ النَّاصِحِ الشَّفِیقِ الْعَالِمِ الْمُجَرِّبِ تُورِثُ الْحَسْرَهَ وَ تُعْقِبُ النَّدَامَهَ، وَ قَدْ کُنْتُ اءَمَرْتُکُمْ فِی هَذِهِ الْحُکُومَهِ اءَمْرِی ، وَ نَخَلْتُ لَکُمْ مَخْزُونَ رَاءْیِی ، لَوْ کَانَ یُطَاعُ لِقَصِیرٍ اءَمْرٌ، فَاءَبَیْتُمْ عَلَیَّ إِبَاءَ الْمُخَالِفِینَ الْجُفَاهِ، وَ الْمُنَابِذِینَ الْعُصَاهِ، حَتَّى ارْتَابَ النَّاصِحُ بِنُصْحِهِ، وَ ضَنَّ الزَّنْدُ بِقَدْحِهِ، فَکُنْتُ اءَنَا وَ إِیَّاکُمْ کَمَا قَالَ اءَخُو هَوَازِنَ:
| اءَمَرْتُکُمْ اءَمْرِی بِمُنْعَرَجِ اللِّوَى |
| فَلَمْ تَسْتَبِینُوا النُّصْحَ إِلا ضُحَى الْغَدِ |
ترجمه :
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام ) بعد از حکمیّت :
حمد براى خداوند است ، در هر حال ، و در این زمان ، که روزگار این فاجعه دشوار و حادثه بزرگ را پیش آورده است . و شهادت مى دهم که معبودى جز الله نیست و هیچ خدایى غیر از او و با او نباشد. و شهادت مى دهم که محمد (صلى الله علیه و آله) بنده او و پیامبر اوست .
اما بعد. بدانید که نافرمانى نیکخواه مهربان و داناى تجربت آموخته ، موجب حسرت است و پشیمانى درپى دارد. من در این حکمیت ، راءى و نظر خود را با شما در میان نهادم و خلاصه آنچه را که در خزانه راءى داشتم ، برایتان آشکار کردم ((اى کاش از راءى قصیر پیروى مى کردند)). ولى شما به خلاف من برخاستید، چونان مخالفان جفاپیشه و پیمان شکنان نافرمان . تا آنجا که اندرز دهنده نیکخواه در کار خود به تردید افتاد و آتش زنه در افروختن آتش بخل ورزید. ما و شما مصداق شعر آن شاعر هوازن هستیم ، که مى گفت :
| امرتکم امری بمنعرج اللّوى |
| و لم تستبینوا النّصح إ لّا ضحى الغد |
((من در منعرج اللّوى راءى خود با شما در میان نهادم ، ولى شما در چاشتگاه روز دیگر به فایده آن آگاه شدید.))
منبع : آوینی
