۲۱ ذى الحجه سال شصتم هجرى قمرى
در منطقه زرود
زهیر بن قین در منطقه زرود به جمع یاران امام پیوست. زهـیـر از لحاظ عـقـیـده, عـثـمـانى بود وعلاقه اى به اهل بیت نداشت وى از محترمین طایفه خود بود در کوفه زندگى مى کرد و در میدانهاى جنگ, رشادتهایى ازخود نشان داده است. در سال شصت همراه خانواده اش به حج رفت و در مراجعت مسیر حرکت او با قافله امام حسین (ع) یـکـى گردید, منتها از اینکه با حضرت برخورد کند پرهیز مى کرد به این نحو که اگر حضرت راه مـى رفت, او مى ایستاد و اگر امام (ع) توقف مى کرد او حرکت مى نمود تا بالاخره در منزلى به ناچار هـر دو رحل اقامت افکندند, منتها با فاصله از همدیگر, زهیر با خانواده اش مشغول غذا خوردن بود کـه قـاصـد امام حسین (ع) آمد وچنین گفت: ” ان ابا عبداللّه الحسین (ع ) بعثنی الیک لتاتیه ” با شـنیدن این پیغام , لقمه غذا از دست همه افتاد و حالت تحیر و سکون به همه آنان دست داد زوجه زهیر گفت : چرا نشسته اى ؟
زهیر حرکت کرد و شرفیاب حضور امام (ع) گشت, در این تشرف چه گفته وشنیده شد, تاریخ مطلبى راضبط نکرده است, همینقدر آمده که زهیر با حالت خوشحالى و بشارت برگشت و اثاثیه خود را از سایر اثاثیه ها جدا کرد و حسینى شد. در شب عاشورا هم آن وقتى که امام (ع) بیعت خود را از اصحاب برداشت زهیر برخاست وگفت: ” به خدا قسم! دوست دارم کشته شوم, بعد زنده شوم, باز کشته شوم و بعد زنده شوم تا هزار مرتبه, تا بدینوسیله خداوند متعال, مرگ را از شما و از جوانان این خاندان دفع کند”. صبح عاشورا شهادت زهیر است صبح عاشورا امام حسین (ع) زهیر را در میمنه و حبیب را در میسره لشکر قرارداد. بـعـد از شـهـادت حـبیب, صحنه جنگ داغ شد, موقع ظهر, حضرت, نماز را خواند, زهیر جلو آمد و حمله را آغاز کرد وگفت : انا زهیر وانا بن القین ـــــ اذودکم بالسیف عن حسین. دوباره خدمت حضرت رسید وبا این اشعار با امام (ع ) وداع کرد:. فدتک نفسی هادیا مهدیا ـــــ الیوم القى جدک نبیا. وحسنا والمرتضى علیا ـــــ وذا الجناحین الشهید الحیا.
مدتى جنگید تا برزمین افتاد, ابا عبداللّه الحسین (ع) خودش را بر بالین زهیر رساند وفرمود:. ” لا یبعدنک اللّه یا زهیر! ولعن اللّه قاتلیک لعن الذین مسخوا قرده وخنازیر “. در زیارت ناحیه , خطاب به زهیر, چنین مى خوانیم :. ” الـسـلام عـلـى زهیر بن القین البجلی القائل للحسین وقد اذن له فی الانصراف , لاواللّه لا یکون ذلک ابدا ا اترک ابن رسول اللّه اسیرا فی ید الاعدا وانجو انا لا ارانی اللّه ذلک الیوم ” .
