” یــا صاحـــب الـــزمــــان “
آقای مـن !
مــولای مـن !
از قـدیــم گفته انـد :
” خلایـــق هــرچه لـــایــق ” بی راه نگـــفـته انــد .
اقرار مـــی کنیم هنوز لیـــاقت حضور در محـــضر شما را پیدا نکرده ایــــم
که اگرغیـــر از این بـــود
هم اینـــک در زمان ظهـور و در حـــضور شما به سرمی بردیـــم .
” از ماســت که برماســــت “
آری، ما مـــستحق بلــــای غیبـــتیـم ؛
سزاوار چنــیـن سرنوشــتی هستـــیم ؛
تــو را نخواســته ایم ؛ به بی امامـــی ” عــادت ” کـرده ایم ؛
هنــوز باورمان نــشــده
” تا نیایی گره از کـار بشر وا نــشــود “
