از حضرات معصومین(علیهم السلام) روایت شده است که نمازت را آنگونه
بخوان تو گویی آخرین نمازی است که به جا می آوری و در برابر پروردگارت
به نیایش و ستایش می ایستی.
رمز و راز این توصیه ی نورانی در آن است که انسان، نسبت به آنچه که
می داند به زودی از دست می رود و دیگر نیز دست یافتنی نخواهد بود
بسیار حساس بوده و سعی می کند حداکثر استفاده از فرصت باقی مانده
را بنماید تا در آینده دچار حسرت و پشیمانی کمتری گردد.
از همین روست که در تعالیم عالی اسلام عزیز بر تذکر و یادآوری بحث مرگ
تاکید فراوانی شده است تا آدمی از بند غفلت رهایی یافته و از لحظات
عمر خویش بهترین استفاده را بنماید.
برای همین آن کسی که نمازش را آخرین حضور عبادی خود در محضر
ربوبی حق جل و علا می بیند، قدر این لحظات سراسر نور و زمزمه و
مناجات و راز گویی با یار را می داند.
چنانکه سرور آزادگان حضرت حسین(علیه السلام) بعد از اتمام مصائب
و سختی ها و اذیت های آن قوم شریر، آنگاه که یقین به فرا رسیدن
آخرین لحظات حیات ظاهری دنیایی خویش پیدا کرده، صورت مبارک و
نورانی اما غرق در خون خویش را بر خاک سوزان قتلگاه کربلا نهاد و
مشغول راز و نیاز با حضرت بی نیاز گردید و نوای « الهی رضاً برضاک»
خود را بر صفحه تاریخ خونین عاشورا حک نمود.
خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد
به آب دیده و خون جگر طهارت کرد.
