حـضـرت مـوسـی (ع) در راه طـور سـیـنـا بـود، در بـیـن راه کـسـی به 

حـضـرت الـتـمـاس کـرد و گـفـت مـن گـنـاه بدی کرده ام، از خدا بخواه

کـه از مــن بـگـذرد؛ سـپـس گـنـاهـی کـه مـرتـکـب شـده بـود را بــه

حـضـرت مـوسـی گفت…

حـضـرت بـه خـداونـد گفت: این بـنـده از تـو پـوزش مـی طـلـبـد، او را

مشـمول رحمت و مـغـفرتت قرار بده! 

از جـانـب خـداونـد خـطـاب رسـیـد کـه مـن او را بـخـشـیـدم، ولی به

او بـگـو کـه مـن از او یک گـلایـه دارم، چــرا ایــن مطلب را به تو گفت

که تـو مـطـلـع شوی و هر وقت تـو را بـبـیـنـد، از تـو خـجالت بکشد؟!

من نمیخواهم بنده من از کسی خجالت بکشد…

هیچکس نتوانسته است غـافـرالذنب و رحـمه للعالمین بودنِ خداوند

را درک کند؛ وقتی میگویی أَسْتَـغْـفِرُ اللَّهَ رَبِّـی وَ أَتُوبُ إِلَیْه و استغفار 

میکنی، به مقام غفاریّتِ خداوند پـناه می بری، حـتّـی نیازی نیست

که بگوییم أَسْتَـغْفِرُ اللَّه؛ همین که خدا ببیند ما در دلمان پشیـمان و

خجالت زده هستیم، رحمت و غفران خود را شامل حال ما می کند.

امام صادق (ع) می فرماید: هـیـچ بنده ای نیست که گـنـاهی کرده

باشد و پشـیـمان شده بـاشد، مـگـر ایـنـکه خـدا او را قـبـل از آنـکـه

بـگویـد أَسْـتَـغْـفِـرُ اللَّهَ رَبِّـی وَ أَتُـوبُ إِلَـیْـه می آمرزد…

ما پروردگارمان را نشناخته ایم!

آیت الله مجتبی تهرانی