مرگ در پى شماست.
اگر بایستید مى گیردتان و اگر بگریزید، باز هم به شما مى رسد.
از سایه هایتان به شما نزدیکتر است،
مرگ بر پیشانی هایتان بسته است و دنیا از پـشت سرتان چون
بساطى پیچیده مى شود.
از آتـشـى که ژرفـاى آن بــسـیـار است و گـرمایش سـخـت است
و شکنجه اش تازه است، بـتـرسـیـد.
خانه اى که در آن نشانى از شـفـقـت و بخشش نیست، به نداى
کـسـى گـوش فرا ندهند و گرهى از انـدوه کـسـى نمى گشـایند.
فرازی از نامه ۲۷ نهج البلاغه
