استاد فاطمی نیا: عزیز من، دل مردم را شاد کن!

آقا بیست دفعه رفته عمره. می گویند بیا دفعه بیست ویکم پول را

بده خرج ازدواج یک دخـتر آبـرودار بـشود. می گویـد نه، نـمی توانم.

حالا پول را می داد خـرج آن دخـتـر، چه می شد؟ اجازه بدهید یـک

حدیث بخوانم، ببینیم چقدر ما غافلیم!

در حدیث داریم که وقتی مومن می میرد، یک صورت خوش با او وارد

قبر می شود و با او انـس می گیرد. این قـبـر، قبر قـبـرستان نیست.

منظور قبر برزخی است. به مومن می گوید: نترس! من با تو هستم.

این آفت های مربوط به قبر برزخی به تو نمی رسد.

تا زمانیکه قـیـامت برپـا می شود. مـومـن را از آتـش ها و آفـت ها به

راحـتـی عـبـور می دهــد و او را به در بـهـشـت می رسـانـد. مـومـن

می پرسد: تو کیستی؟ خدا رحمتت کند که این هــمــه من را کـمـک

کردی! این جواب را اگر آن آقا بشنود چمدان عمره را می گذارد زمین. 

هر چیزی که قداست ندارد، تشخیص قداست با خداست. 

آن صورت خوش به مومن این جواب را می دهد: من آن شادی هستم

که تو داخل قلب برادر و خواهر دینی خود کردی. 

عزیز من! دل مردم را شاد کن!