وفات شاعر امامی ، مهیار دیلمی 428ق
(وف 428 ق)، كاتب و شاعر. اصلا ایرانى و اهل بغداد بود، لذا به او كاتب فارسى مىگفتند. وى ابتدا دین زرتشتى داشت سپس به دست سید شریف رضى ابوالحسن محمد موسوى اسلام آورد و به تشیع گروید و در خدمت او به تحصیل فنون شعر و ادب پرداخت. در «ریحانة الادب» آمده كه او به دست شریف مرتضى ایمان آورده ولى در خدمت شریف رضى به تحصل علم و ادب پرداخته است. وى مدتى متصدى امر كتابت آلبویه بود
و در بغداد براى ترجمهى مطالب از فارسى به عربى استخدام شد. وى شاعرى بزرگ بود و مقدم شاعران همعصر خود به حساب مىآمد. او را جامع فصاحت عرب و بیان ادب فارسى مىدانند و در بسیارى از جهات شعرى از استادش، شریف رضى، برتر بود. او اشعار بسیارى در مدح اهلبیت و مراثى امام حسین (ع) گفته است. از ممدوحان وى مىتوان به ابوطالب محمد بن ایوب، از وزیران خلفاى عباسى، و ابونصر سابور و ابومنصور بن مزرع و غیره اشاره كرد.
فرزندش حسن یا حسین بن مهیار دیلمى نیز از شاعران بزرگ بوده كه «قصیدهى حائیه»اش معروف است. از آثارش: «دیوان» شعر، شامل چهار مجلد؛ «قصیدهى لامیه»، كه ابن طاووس حلى شرحى به نام «الازهار» بر آن نگاشته است.ابوالحسن یا ابوالحسین ابن مرزویهى دیلمى (ف. 426 یا 428 ه.ق) از كاتبان و شاعران لطیف طبع ایرانى در اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم. وى نخست زردشتى بود و بعد به دست سید رضى اسلام آورد و نزد او به تحصیل شعر و ادب پرداخت و به زودى بزرگترین شاعر عهد خود گردید. مهیار داراى احساسات شدید ایرانى و طرفدار عقاید ملى بود و اشعارى در هجو قوم عرب سرود. دیوان شعر او چهار مجلد است.
منبع : راسخون
